Ποιήματα που γράφτηκαν για ν’ απαλύνουν τους πόνους της ζωής, να τραγουδήσουν τη λιγοστή ανέλπιδη αγάπη, να τιμήσουν τ’ αμυδρό φως της μικρής γειτονιάς της καρδιάς. Ο χρόνος βλέπει τους έρωτες να γεννιούνται και να πεθαίνουν, τα όνειρα να παλεύουν για να επιζήσουν, τα ορατά και τα αόρατα στοιχεία να συγκρούονται. Ο άνεμος, ο θάνατος, τα χρώματα και οι αμαζόνες κάνουν παρελάσεις. Κι εφόσον πρόκειται για στιγμιότυπα από τη ζωή, το γένος -θηλυκό ή αρσενικό-, το εγώ, το εσύ και τ’ άλλα πρόσωπα, εναλλάσσονται τυχαία.
***
ΝΟΕΜΒΡΙΑΝΑ ΙΙ
Πέρασαν από τότε μέρες πολλές.
Οι νύχτες του τίποτε γιγάντωσαν.
Πέτρινα συναισθήματα ετοίμασαν στρατό τρανό.
Μα ό,τι και να κάνουν οι μυστικές υπηρεσίες της καταστροφής,
τα όνειρα δεν αυτοκτονούν.
Μόνο παραμονεύουν στ’ άκρα του φωτός,
λίγο πριν την τελική έξοδο του σύμπαντος.
Ο Μάξιμος Αλυγιζάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1958. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης (Ελβετία) και συνέχισε την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία στην ίδια πόλη. Διδάσκει στο Ινστιτούτο Παγκοσμίων Σπουδών (Global Studies Institute) με κύριο γνωστικό αντικείμενο την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ασχολείται ειδικότερα με θέματα μετανάστευσης και διαπολιτισμικών σχέσεων και με το φαινόμενο του λαϊκισμού. Έχει πάνω από τριάντα δημοσιεύσεις (βιβλία και άρθρα), κυρίως στα γαλλικά. Τα τελευταία χρόνια, εκτός από τη διδασκαλία και την έρευνα, ασχολείται ιδιαίτερα με την ποίηση.
