Περί της ουσίωσης και της έννοιας της φύσης

Η αριστοτελική "Φυσική ακρόασις" είναι το κρυφό και [...] ουδέποτε μέχρι τώρα επαρκώς μελετηθέν και κατανοηθέν βιβλίο αναφοράς όλης της δυτικής φιλοσοφίας". Δεδομένης της αξιολόγησης αυτής, η ερμηνεία του αριστοτελικού κειμένου στην πραγματεία "Περί της ουσίωσης και της έννοιας της φύσης. Αριστοτέλους", Φυσικής ακροάσεως, Β', 1 (1939) είναι ιδιαίτερα σημαντική για την κατανόηση του στοχασμού του ίδιου του Heidegger. Ο καθορισμός της φύσης ως "αρχής κινήσεως των φύσει όντων" επιτρέπει στον Heidegger να ερμηνεύσει την αριστοτελική φυσική, αφενός ως καινοτόμο, αφετέρου όμως και ως τον απόηχο του στοχασμού των μεγάλων Προσωκρατικών. Το μεστότατο αριστοτελικό κείμενο τού παρέχει συνάμα την δυνατότητα να αναπτύξει μία τόσο ενδελεχή όσο και ιδιότυπη ερμηνεία κεντρικών εννοιών της αριστοτελικής οντολογίας (αρχή, αιτία, κατηγορία, ουσία, ύλη και μορφή, δύναμις, ενέργεια και εντελέχεια, αλήθεια, λόγος κ.ά). Η δε ανάλυση της διάκρισης φύσης και τέχνης αφήνει να διαφανεί ο προβληματισμός του Heidegger για την βαθύτερη μεταφυσική διάσταση και σημασία της σύγχρονης τεχνολογίας. Η ανά χείρας πραγματεία αποτελεί ένα από τα ιδιαίτερα σημαντικά κείμενα που συνδέονται με το κύριο έργο της μεσοΰστερης περιόδου του Heidegger, τις "Συμβολές στην φιλοσοφία". Μέσω μιας εξονυχιστικής και εμβριθούς ερμηνείας του αριστοτελικού κειμένου, εκθέτει συνάμα τις βασικές θέσεις του Heidegger σχετικά με την αριστοτελική οντολογία.