Περιεκτική αρχιτεκτονική

Είχα την μεγάλη έκπληξη ο διευθυντής οικοδομικών αδειών στο Ρίτσαρντσον να είναι ένας προ δεκαπενταετίας μαθητής μου. Με μεγάλη του χαρά στην πρώτη μου επίσκεψη να πάρω τους σχετικούς κανονισμούς, με βοήθησε υπέρ το δέον με ότι χρειαζόταν και μου πρότεινε να τον δω πριν υποβάλλω τα τελικά σχέδια. Ενθουσιάστηκε με τη μικρή μακέτα που κουβαλούσα μαζί μου με την πρώτη μου λύση με το γραμμικό αίθριο. "Αν είχα κάνει μια τέτοια ίσως να μην είχα πάρει "C"" μου είπε. Και μου θύμισε το "C" που του είχα δώσει στο τρίτο του έτος. Ξεροκατάπια, αλλά πήρα θάρρος και του είπα, "τι λες, μπορούμε να κάνουμε το αίθριο κάπως πιο δυναμικό;", κι' έκανα ένα σκιτσάκι με το μολύβι στη φωτοτυπία. "Γιατί όχι" μου λέει. "Αν δεν βγαίνει απ' την οικοδομική γραμμή, κι' αν το θέλουν κάντε το. Θα κοστίσει λίγο περισσότερο"... Όλα ήταν κανονισμοί και κόστος. Τα αδέλφια είχαν τρελλαθεί απ' τη χαρά τους που δεν θα καθυστερούσαμε με την άδεια, γιατί γνώριζαν από άλλους Έλληνες με εστιατόρια, ότι με τους εργολάβους που τραβιώντουσαν, όλοι κόλλαγαν στο σχέδιο πόλεως, και όταν τους είπα να βάλουμε την καμπύλη στη μάντρα δέχτηκαν χωρίς συζήτηση. Όλα κατέληξαν θαύμα, όλα στην εντέλεια κι' η άδεια βγήκε αμέσως... Η τύχη όμως είθελε αλλιώς. Ένα τραγικό οικογενειακό συμβάν, σταμάτησε τις πάρα πέρα φιλοδοξίες... και την υλοποίηση του παρόντος. Παρά το ότι δεν χτίστηκε, το θεωρώ ένα από τα ωραιότερα έργα που έκανα ποτέ, γιατί πέρα από το ότι ικανοποιούσε πλήρως την περί "αισθητικής αναβάθμισης του καθημερινού" θεωρία και επαγγελματικές προσπάθειές μου, έκλεινε τον κύκλο "συνεργασίας και Διαλόγου για κάτι καλύτερο", του Δασκάλου-μαθητή και του μαθητή σε Δάσκαλο.
Στο εργάκι αυτό, εγώ είμουν ο μαθητής του μαθητή μου... κι' ήμουν ευτυχισμένος....!