Στις "Σκηνές της Θεωρίας II" εξετάζονται οι περιπέτειες της αναπαράστασης τόσο στη φιλοσοφία, όσο και στη θεωρία του θεάτρου. Οι περιπέτειες αυτές εμφανίζονται πρώτα στον μύθο (την πρώτη μεγάλη περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης) και στη συνέχεια λαμβάνουν χώρα σε διάφορες επιμέρους σκηνές. Οι σκηνές αυτές συγκροτούνται στα διάφορα πεδία της θεατρολογικής θεωρίας (στην κριτική θεατρικών παραστάσεων, τη σκηνοθεσία, την εαυτότητα του ηθοποιού, την πολύπλοκη συνύφανση κειμένων και παραστάσεων, την ενδεχομενικότητα των θεατρικών γεγονότων).
Συγκροτούνται όμως και στο έδαφος της σύγχρονης φιλοσοφικής σκέψης: στην καταφατική κουλτούρα και την αισθητική μορφή του Herbert Marcuse, στην κοινωνική φαντασία του Κορνηλίου Καστοριάδη, στην ετεροτοπία και στο teatrum philosophicum του Michel Foucault, στην επιτελεστικότητα της Judith Butler, στον θάνατο του συγγραφέα και την κειμενοποίηση του Roland Barthes, στις αποδομητικές αναγνώσεις του Jacques Derrida στον Rousseau και τον Artaud, στη σύσταση του εαυτού του Paul Ricoeur και του Charles Taylor, στα αγωνιστικά πεδία της Chantal Mouffe κ.α. Η αναπαράσταση των ρόλων στις ταυτότητες, των κειμένων στις θεατρικές παραστάσεις, των ιδεών στη σωματική δράση ή των αξιών στους θεσμούς: αυτές είναι κάποιες από τις πολλές μορφές που παίρνει το παιχνίδι της αναπαράστασης, καθώς ξεδιπλώνεται στις σκηνές του θεάτρου και της φιλοσοφίας με τέτοιο τρόπο ώστε αυτό που αναπαρίσταται και η ίδια η πράξη της αναπαράστασης να μην μπορούν εύκολα να διαχωριστούν.
Ο Γιώργος Π. Πεφάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Σπούδασε ψυχολογία και παιδαγωγικές επιστήμες στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και φιλοσοφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην ίδια σχολή ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στη φιλοσοφία της τέχνης και του πολιτισμού, ενώ το 1995 αποκτά το διδακτορικό του δίπλωμα με θέμα που αφορά στη θεωρία του θεάτρου. Σήμερα είναι λέκτωρ στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και κριτικός θεάτρου. Οι μελέτες του στρέφονται γύρω από τη φιλοσοφική προσέγγιση του θεατρικού φαινομένου και τη δραματουργική θεωρία, τη νεοελληνική δραματουργία και το νεότερο ευρωπαϊκό θέατρο. Άρθρα του και μελετήματα -περισσότερα από 100- έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά και επιστημονικά περιοδικά. Επί σειρά ετών υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας (Κ.Ε.Ε.Λ.) της Ακαδημίας Αθηνών, του Εθνικού Θεάτρου και της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει γράψει, μεταξύ άλλων, τα βιβλία:
-"Το θεατρικό. Σκιαγράφηση μιας φαινομενολογικής θεατρολογίας", Δωδώνη, Αθήνα 1991.
-"Εισαγωγή στην κοινωνιολογία της διασκέδασης. Το νεομπαρόκ και το τέλος της ιστορίας", Πρίσμα, Αθήνα 1992.
-"Ο Arcene Lupin και ο γιατρός Shepard. Τομή στο αλφάβητο του αστυνομικού μυθιστορήματος", Fragmenta, Θεσσαλονίκη 1996.
-"Jean-Paul Sartre. Τέσσερα μελετήματα για το έργο και τη φιλοσοφία του", Αιγόκερως, Αθήνα 1996.
-"Το θέατρο και τα σύμβολα. Διαδικασίες συμβόλισης του δραματικού λόγου", Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1999.
-"Θέματα του μεταπολεμικού και σύγχρονου Ελληνικού θεάτρου", Κέδρος, Αθήνα 1999.
-"Το βασίλειο της Ευγένας", Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2005 (Τιμητική Διάκριση Θεατρολογικού Συγγράμματος της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, 2006)
-"Σκηνές της θεωρίας. Ανοιχτά πεδία στη θεωρία και την κριτική του θεάτρου", Παπαζήσης, Αθήνα, 2007
κ.ά.
