Μια αγκαλιά υπέροχες ιστορίες για όλη την οικογένεια από τον πιο μεγάλο παραμυθά, τον Αίσωπο με ήρωές του την Αλεπού, το Λιοντάρι, τη Μαϊμού, το Δελφίνι, την ωραία Κόρη, τον Ήλιο και τον Άνεμο, τον Κόρακα, το Βόδι και τα Βατράχια, τους Κάνθαρους και τα Παγώνια, ιστορίες που έρχονται από τα βάθη των αιώνων και πηγαίνουν στο μέλλον, λαμπερές, ευχάριστες και πάντα νέες, με θαυμάσια νοήματα και ηθικά διδάγματα.
Ο Αίσωπος, ο μεγαλύτερος Έλληνας παραμυθάς, γεννήθηκε στο Αμόριο της Φρυγίας, το 625 π.Χ. Ήταν δούλος ενός φιλοσόφου, του Ιάδμονα. Του άρεσε να διηγείται διδακτικές ιστορίες με ζώα που μιλούσαν σαν άνθρωποι και ήταν πολύ αγαπητός σε λαό, και σε ηγεμόνες. Ήταν πολυταξιδεμένος και μέχρι και ο Κροίσος τον καλούσε στο παλάτι του για ν' ακούει τις υπέροχες ιστορίες του που όλες έχουν ένα ηθικό δίδαγμα. Οι ιστορίες του έχουν μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και διαβάζονται ακόμη και σήμερα γιατί είναι μικρά διδακτικά διαμάντια.
Αίσωπος (625-560 π.Χ). Γεννήθηκε στο Αμόριο της Φρυγίας, και πέθανε στους Δελφούς, όπου είχε σταλεί από το Βασιλιά Κροίσο, γα να λάβει χρησμό του Δελφικού μαντείου, αλλά κατηγορήθηκε εκεί για ιεροσυλία και καταδικάσθηκε σε θάνατο από ιεροδικαστές. Γκρεμίσθηκε δε από την κορυφή του Παρνασσού.
Ο Αίσωπος είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Τη βιογραφία του τη συνέγραψε τον 14ο μ.Χ. αιώνα ο μοναχός Μάξιμος Πλανούδης και περιέχονται σε αυτή ένα σωρό ανέκδοτα γα τη ζωή και την εν γένει δράση του. Θεωρείται επίσης σαν ο κορυφαίος της λεγόμενης "διδακτικής μυθολογίας". Οι μύθοι του έχουν συγκεντρωθεί σε "Συλλογή Αισώπειων μύθων" και πρωταγωνιστές σε αυτούς είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Είναι δε αυτοί μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός και αλληγορικός. Ο Αίσωπος ήταν ταπεινής καταγωγής και τέρας ασχήμιας αλλά, παράλληλα ήταν ευφυέστατος. Παρά το ότι, όσο ζούσε, ήταν δούλος, οι Αθηναίοι του έστησαν αργότερα ανδριάντα, για να δείξουν έτσι ότι κάθε άνθρωπος αξίας, πρέπει, ανεξάρτητα από την καταγωγή του να τιμάται.
