Ασφυκτιώντας μέσα στα στενά όρια του γενέθλιου τόπου, ο Πέτρος εγκαταλείπει το σπίτι του παρασυρμένος από μια ωραία και σπάνια πεταλούδα που λείπει από τη συλλογή του. Πάνω στο πάθος του κυνηγιού χάνει τον δρόμο της επιστροφής και εμπλέκεται σε ένα ταξίδι που του γνωρίζει τον κόσμο, από το οποίο όμως μόνο αλώβητος δεν βγαίνει. Στο τέλος της περιπλάνησής του διαπιστώνει πως ο κόσμος είναι από τη φύση του κακός και πως η επαφή μαζί του φέρνει την καταστροφή.
Η "Πεταλούδα" του Βίλχελμ Μπους, τελευταίο εκτενές κείμενο του διάσημου Γερμανού σκιτσογράφου, είναι ένα γοητευτικό όσο και σκληρό παραμύθι για ενηλίκους. Σε ένα δεύτερο επίπεδο αποτελεί αλληγορία για το νόημα της ύπαρξης και του έρωτα, για την κακία και την ιδιοτέλεια που κυβερνούν τον κόσμο, για την απόπειρα της τέχνης και της σκέψης να προσεγγίσουν το ασύλληπτο.
Ο Γουλιέλμος Μπους (Wilhelm Busch, 1832-1908) είναι σήμερα γνωστός ως πρωτοπόρος των κόμικς. Μετά το 1883-84, όταν ο Μπους ήταν πλέον διάσημος ως δημιουργός εικονογραφημένων ιστοριών, έπαψε να παράγει σκίτσα, δημοσιεύοντας κάποια ποιήματα στο ύφος του Χάινε- και λίγα πεζά κείμενα: σε αυτά συγκαταλέγονται η σύντομη αυτοβιογραφία "Όσο για εμένα" ("Was mich betrifft", 1886), "Το όνειρο του Εδουάρδου" ("Eduards Traum", 1891) και "Η πεταλούδα" ("Der Schmetterling", 1895). Το κοινό δεν ανταποκρίθηκε θετικά σε αυτή την άγνωστη πτυχή του αγαπητού ευθυμογράφου, πικραίνοντας έτσι βαθιά τον δημιουργό τους.
Αν και το ευρύ κοινό δεν αγκάλιασε τον λογοτέχνη Μπους όπως του άξιζε, το έκαναν οι λόγιοι και οι εκλεκτικοί λογοτέχνες. Μάλιστα [μετά το 1919;] το "Όνειρο του Εδουάρδου" βρίσκει έναν ξεχωριστό ένθερμο θιασώτη: έναν αναγνώστη με εκείνη την ενστικτώδη αντίληψη που ο Μπους ήλπιζε πως θα έβρισκε για το έργο του. Επρόκειτο για έναν από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του 20ού αιώνα, τον Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν. Ο απότομος, ιδιόρρυθμος διανοητής χρησιμοποίησε εικόνες, παραδείγματα, μεταφορές, χαμογελαστά γουρούνια και Ναπολέοντες του Μπους στα γραπτά του, στις σημειώσεις του, στα μαθήματά του, κυκλοφoρούσε με τα βιβλία του στην τσέπη του, τα δώριζε σε φίλους, τα σχολίαζε και τα συμπεριελάμβανε στον κατάλογο των ελάχιστων λογοτεχνικών αναγνωσμάτων που διάβαζε ξανά και ξανά σε όλη του τη ζωή.
