Το μόνο ιδεολογικό σύστημα που έχει εμπλέξει πραγματικά ακόμη και τις κυρίαρχες τάξεις είναι ο καταναλωτισμός, γιατί είναι ο μόνος που έχει φτάσει μέχρι τέλους, που δίνει μια ορισμένη επιθετικότητα, γιατί αυτή η επιθετικότητα είναι απαραίτητη για την κατανάλωση. Αν κάποιος είναι αμιγώς υποτακτικός, ακολουθεί το καθαρό ένστικτο της υποταγής, όπως ένας παλιός χωρικός που συνήθιζε να σκύβει το κεφάλι του και να παραιτείται, κάτι που είναι τόσο μεγαλειώδες όσο και ο ηρωισμός. Τώρα, αυτό το πνεύμα παραίτησης, υποταγής δεν υπάρχει πια, γιατί διαφορετικά τι καταναλωτής είναι αυτός που παραιτείται και αποδέχεται την αρχαϊκή, καθυστερημένη, κατώτερη κατάστασή του; Πρέπει να αγωνιστεί για να ανεβάσει την κοινωνική του θέση. Το «σκύβω το κεφάλι μου στο όνομα του Θεού» είναι ήδη μια σπουδαία φράση. Ενώ τώρα ο καταναλωτής δεν ξέρει καθόλου πώς να σκύψει το κεφάλι του, μάλλον πιστεύει ανόητα ότι σκύβει το κεφάλι του και έχει τα δικαιώματά του. Αντίθετα, είναι πάντα εκεί για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, να πιστέψει σε αυτά, αντίθετα, είναι ένας φτωχός ηλίθιος.
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι γεννήθηκε στην Μπολόνια το 1922. Έζησε τα παιδικά του χρόνια σε διάφορες ιταλικές πόλεις (Μπολόνια, Πάρμα, Μπελούνο, Κρεμόνα, Ρέτζιο Εμίλια), και σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Το 1943 κατέφυγε στην Καζάρσα, το χωριό της μητέρας του στην επαρχία του Φριούλι, όπου άρχισε να εργάζεται ως καθηγητής. Στην Καζάρσα αρχίζει να γράφει τα πρώτα του ποιήματα (θα κυκλοφορήσουν το 1954 στον τόμο "Η καλύτερη νιότη") και προσχωρεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 1949 κατηγορείται για αποπλάνηση ανηλίκου. Αν και η κατηγορία θα θεωρηθεί ανυπόστατη, το γεγονός θα του στοιχίσει την αποπομπή του τόσο από το σχολείο όσο και από το Ι.Κ.Κ. Την ίδια χρονιά εγκαθίσταται, μαζί με τη μητέρα του, στη Ρώμη.
Οι λαϊκές συνοικίες της περιφέρειας της Ρώμης θα του εμπνεύσουν τα δύο πρώτα του μυθιστορήματα, "Τα παιδιά της ζωής" (1955) και το "Μια βίαιη ζωή" (1959). Παράλληλα εκδίδει τις ποιητικές συλλογές "Οι στάχτες του Γκράμσι"(1957), "Το αηδόνι της καθολικής εκκλησίας" (1958) και "Η θρησκεία του καιρού μας" (1961). Διευθύνει την επιθεώρηση Nuovi argomenti με τον Αλμπέρτο Μοράβια, ο οποίος τον θεωρεί, ήδη από το τέλος της δεκαετίας του '50, ως τον σημαντικότερο Ιταλό ποιητή της γενιάς του.
Την ίδια εποχή αρχίζει να ασχολείται με τον κινηματογράφο ως σεναριογράφος και συνεργάζεται με τον Μπολονίνι, τον Μπερτολούτσι και τον Ρόσσι. Το 1961 σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία, το "Ακατόνε". Ακολουθούν οι ταινίες "Μάμα Ρόμα" (1962), "Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο" (1964), "Οιδίπους Τύραννος" (1967), "Θεώρημα" (1969),"Χοιροστάσιο" (1969), "Μήδεια" (1970), καθώς και η λεγόμενη "τριλογία της ζωής" με το "Δεκαήμερο" (1971), "Οι ιστορίες του Καντέρμπουρυ" (1972) και " Χίλιες και μια νύχτες" (1974). Τελευταία του ταινία το "Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα" (1975).
Από τους σημαντικότερους διανοούμενους της εποχής του, ο Παζολίνι άλλοτε με τις ταινίες του, άλλοτε με τα βιβλία του και άλλοτε με τα άρθρα του προκαλούσε σκάνδαλο με τις αντισυμβατικές, επαναστατικές απόψεις του. Δολοφονήθηκε το 1975 από έναν εκπορνευόμενο νεαρό στην Όστια, έξω από τη Ρώμη.
