"Οι Γύπες είναι κατασχέτες. Σε αντίθεση, όμως, με τα βρομερά ανθρωπάκια που αρπάζουν το αυτοκίνητό σας για λογαριασμό της τράπεζας όταν δεν πληρώνετε έγκαιρα τη δόση, αυτοί είναι πολύ μεγάλοι λεχρίτες, που αρπάζουν ολόκληρες χώρες όταν δεν αποπληρώνουν έγκαιρα το δημόσιο χρέος τους.
Δεν έδωσα εγώ στους Γύπες το όνομά τους. Οι ίδιες οι τράπεζές τους τους αποκαλούν έτσι, οι τράπεζες τις οποίες αυτοί κάνουν πλούσιες με κάθε θύμα που πέφτει στα νύχια τους. Για τους Γύπες οι εμφύλιοι πόλεμοι, οι γενοκτονίες, οι επιδημίες, η ξηρασία, καθώς και οι κλεπτοκράτες πρόεδροι που λυμαίνονται την Αφρική είναι πηγές κέρδους, ευκαιρίες που πρέπει να αρπάξεις από ένα οικονομικό πτώμα, από το οποίο άλλοι θα απομακρύνονταν με φρίκη".
Μολονότι διαβάζεται σαν συναρπαστικό θρίλερ, το "Πικνίκ για γύπες" αποτελεί ένα αποκαλυπτικό δείγμα μη μυθοπλασίας, στο οποίο ο Πάλαστ, με ύφος ντετέκτιβ, μας δίνει... κομμάτια από ένα κρυφό παζλ, ξεσκεπάζοντας μια για πάντα τους εταιρικούς γύπες και τον κόσμο τους και φανερώνοντας πώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και οι Κεντρικές Τράπεζες λειτουργούν ως μαριονέτες των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών.
O Γκρεγκ Πάλαστ "είναι ο πλέον σπουδαίος δημοσιογράφος του καιρού μας, αυτός που κυριαρχεί σε δύο ηπείρους", γράφει το βρετανικό περιοδικό Tribune Magazine, αλλά στην πατρίδα του, τις ΗΠΑ, τα ρεπορτάζ του Πάλαστ στις εφημερίδες Guardian και Observer και στο πρόγραμμα του BBC Newsnight είναι υπό καθεστώς απαγόρευσης. Στο βιβλίο του "Δημοκρατία σε τιμή ευκαιρίας" ωστόσο δημοσιεύονται τα καλύτερα ρεπορτάζ των τελευταίων ετών, όπως εκείνο που αφορούσε την υπουργό Εσωτερικών υποθέσεων της Φλόριντα Κάθριν Χάρις και τον τρόπο που εκείνη κέρδισε τις εκλογές για τον Τζορτζ Μπους ή το πώς ο Τζορτζ Μπους σταμάτησε τις έρευνες του Εφ Μπι Άι για τις δραστηριότητες της οικογένειας Μπιν Λάντεν πριν από την 11η Σεπτεμβρίου· εξαιτίας του τελευταίου μάλιστα του απονεμήθηκε το βραβείο για το πλέον λογοκριμένο ρεπορτάζ των ΜΜΕ από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Το 1999, επιπλέον, ο Πάλαστ έφερε στο φως για λογαριασμό του Observer το ξεπούλημα πολλών βρετανικών επιχειρήσεων στους Αμερικανούς από την κυβέρνηση Μπλερ και γι' αυτό του απονεμήθηκε το Βραβείο David Thomas Prize από τους Financial Times. Λόγω σπουδών και προπαιδείας, ο Πάλαστ αναγνωρίστηκε διεθνώς ως ο καλύτερος ειδικός στον έλεγχο των μεγάλων εταιρειών διεθνούς δράσης. Σημειώνεται ότι, πολύ πριν γράψει και πάρει την κάμερα στα χέρια του, είχε εργαστεί για διάφορα συνδικάτα και ενώσεις καταναλωτών στις ΗΠΑ, τη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη. Αλλά και στην Αμερική κατεύθυνε τις κυβερνητικές έρευνες εναντίον μεγάλων εταιρειών, που έχτιζαν πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού, και οδήγησε μάλιστα πολλούς παραβάτες στις αίθουσες των δικαστηρίων. Άλλος στόχος του υπήρξαν εταιρείες πετρελαίου, όπως η Exxon, που μόλυναν το περιβάλλον. Τα κείμενα των μαθημάτων του Πάλαστ στα Πανεπιστήμια του Καίμπριτζ και το Σάο Πάουλο δημοσιεύτηκαν στον τόμο Democracy and Regulation (εκδόσεις Pluto Press), στον οποίο επίσης συνεργάστηκαν οι Τζέρι Οπενχάιμερ και Τέο Μακγκρέγκορ. Ο Πάλαστ ζει στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη.
