Δεν είναι ούτε τόσο κοινότυπο ούτε τόσο αυθαίρετο όσο ίσως νόμιζε κανείς εκ πρώτης όψεως το εγχείρημα του Χ. Εμμανουηλίδη να κορφολογήσει τα "γνωμικά" μέσα από την επινίκια ποίηση του Πινδάρου και να μας τα προσφέρει σε μια αυτοτελή έκδοση. Ούτε είναι ασέβεια να τραβάει κανείς τα χρυσά νήματα από το πυκνό και πολύχρωμο υφαντό της ουρανοβάμονος και αινιγματικής αυτής ποίησης, για να τα εκθέσει στην κοινή θέα μόνα τους, κινδυνεύοντας τάχα να αδικήσει τα υπέροχα οργανικά υποσύνολά της που είναι οι λαμπρές επινίκιες ωδές. Αν αληθεύει ότι όσο καλύτερη η ποίηση, τόσο περισσότερο τείνει προς την "επιγραμματική διατύπωση" αν το πιο δυνατό επίγραμμα δεν ξεπερνάει κάποτε το δίστιχο, τότε κατανοούμε γιατί η ελληνιστική εποχή -εποχή μεγάλων φιλολόγων και κληρονόμος της αρχαϊκής και κλασικής ποίησης πολύ σοφότερη από τη δική μας, χάρη στους ορίζοντες που άνοιξε ο κόσμος του Μεγάλου Αλεξάνδρου- αναγνώρισε τη μεγάλη αυτή αλήθεια και αποθέωσε το επίγραμμα. Όχι μόνον μελέτησε διεξοδικά το είδος, αλλά και ανέδειξε τις δικές της σχολές επιγραμματικής ποίησης, με πλήθος σημαντικούς εκπροσώπους. Οι ελληνιστικοί επιγραμματοποιοί, χάρη στις αρχαίες και τις βυζαντινές ανθολογίες που αποταμίευσαν το έργο τους, διαβάστηκαν και διαβάζονται μέχρι σήμερα, τέρποντας με το οξύ πνεύμα και διδάσκοντας με τη σοφή τέχνη τους. Αναρίθμητοι νεώτεροι τους μιμήθηκαν
Ο Πίνδαρος, ο μεγαλύτερος από τους λυρικούς ποιητές της Ελλάδος και η φωνή των Δελφών για περισσότερο από σαράντα χρόνια, γεννήθηκε στο Κυνός Κεφαλές, ένα χωριό κοντά στις Θήβες, γύρω στο 518 π.Χ. Ήταν γιος του Δαΐφαντου, ο οποίος ανήκε στην αρχαία και αριστοκρατική οικογένεια των Αιγιδών. Έμαθε μουσική από τα μικρά του χρόνια από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν φημισμένος μουσικός αυλού και από τους έξοχους Αθηναίους μουσικούς Αγαθοκλή και Απολλόδωρο. Έζησε το περισσότερο μέρος της ζωής του στην Θήβα και στους Δελφούς, όπου το μαντείο τού είχε αναθέσει να εκφωνεί ύμνους προς τους Θεούς.
Οι Θηβαίοι τον ονόμαζαν "ο αετός των Θηβών" και τον σύγκριναν με το πολύβουο ρέμα του ποταμού. Ο Πίνδαρος, κατά την διάρκεια της ζωής του, είχε τιμηθεί από όλες τις ελληνικές πόλεις για τα ποιήματα του και είχε προσκαλεστεί συχνά από βασιλείς και τύραννους στις αυλές τους, ιδιαίτερα από τον Αμύντα της Μακεδονίας, Αρκεσίλαο της Κυρήνης, Θήρωνα του Ακράγαντος και Ιέρωνα των Συρακουσών, όπου έζησε από το 476 μέχρι το 472 π.Χ. Το 438 π.Χ., σε ηλικία ογδόντα ετών, πέθανε στο θέατρο του Άργους, την στιγμή που εκφωνούσε ένα από τα ποιήματα του. Οι Αθηναίοι τον είχαν τιμήσει κάνοντάς τον πρόξενο και μετά τον θάνατον του, του έστησαν μπρούτζινο άγαλμα. Οι δε Θηβαίοι του είχαν επιβάλλει πρόστιμο, επειδή εγκωμίασε εχθρική πόλη, την Αθήνα, αλλά αργότερα έκτισαν ναό κοντά στο σπίτι του, για να τον τιμήσουν. Ο Πίνδαρος έγραψε ένα τεράστιο αριθμό ποιημάτων τα οποία είχαν ταξινομηθεί από τους Αλεξανδρινούς συγγραφείς σε δέκα επτά βιβλία. Η ποίηση του περιελάμβανε διθυράμβους, παιάνες, σχόλια, εγκώμια, προσόδια, παρθένια και επινίκια. Τα τελευταία είναι τα μόνα σωζόμενα έργα του, ενώ από τα υπόλοιπα έχουν απομείνει μόνο μερικά κομμάτια. Τα Επινίκια ήταν ύμνοι που εξυμνούσαν τους νικητές των αγώνων και απαγγέλλονταν από τον χορό, συνήθως στο τόπο της νίκης ή κατά την διάρκεια τελετής προς τιμήν του νικητού, μετά την επιστροφή του στο σπίτι. Περιείχαν 14 Ολυμπιακές, 12 Πύθια, 11 Νεμέα και 8 Ίσθμια ωδές. Τα ποιήματα του Πίνδαρου χαρακτηρίζονται από μεγαλειότητα σκέψεως, έκφραση, μέτρο και αρμονική σκέψη και περιέχουν έντονα θρησκευτικά συναισθήματα.
Μη Διαθέσιμο
