[...] Επικεφαλής μιας ποιητικής συντεχνίας μουσοπόλων γυναικών, κατάφερε να αιχμαλωτίσει τους πιο αρμονικούς ήχους από το υπόγειο ποτάμι μιας πανάρχαιης παραδοσιακής ποίησης και να τους μετατρέψει σε μελωδία εξαίσια που συνεχίζει ακόμα και σήμερα το πτερόεν ηδύφωνο ταξίδι της απ' το νησί της Μυτιλήνης, του τέλους του 7ου και των αρχών του 6ου αιώνα π.Χ., στα πέρατα του τόπου και του χρόνου.
Τους ήχους αυτούς αποπειράται η παρούσα μετάφραση να ενωτισθεί και κάτι από την ηδύτητά τους να μεταδώσει, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως η μετάφραση -της ποίησης μάλιστα- είναι εν τέλει το νόημα που διαφεύγει, η αίσθηση που μονίμως δραπετεύει και που μονίμως ανθίσταται σε κάθε απόπειρα παγίδευσής της. [...]
(από το προλογικό σημείωμα του βιβλίου)
Κάπου ανάμεσα στο 617 και το 612 π.Χ., γεννιέται η Σαπφώ στην Ερεσό της Λέσβου. Την πρωτοσυναντάμε νεαρή ποιήτρια στους αριστοκρατικούς κύκλους του νησιού, και λίγο αργότερα εξόριστη για πολιτικούς λόγους, αρχικά στην Πύρρα της Λέσβου και κατόπιν στη Σικελία. Γύρω στο 585 π.Χ. επιστρέφει στο νησί της και ιδρύει τον δικό της κύκλο των Μουσών, ένα είδος Ωδείου, κέντρο ανώτερων σπουδών όπου οι ανύπαντρες κόρες της υψηλής βαθμίδας ανέπτυσσαν ικανότητες στη μουσική, την ποίηση, το χορό. Μέσα απ' τα ποιήματα των εννέα βιβλίων της μαθαίνουμε πως είχε τρεις αδελφούς, μια κόρη, γνωρίζουμε μία-μία τις μαθήτριές της με τα ονόματά τους, διακρίνουμε τη σχέση της Λέσβου με τη Λυδία της αντικρινής Ασίας. Ανάμεσα στο 570 και το 560 π.Χ. η Σαπφώ πεθαίνει -από έρωτα σύμφωνα με το θρύλο- σε προχωρημένη για την εποχή της ηλικία.
Μη Διαθέσιμο
