Η Αλεχάντρα Πισαρνίκ, πέραν πάσης αμφιβολίας, είναι μια από τις σπουδαιότερες ποιήτριες της Λατινικής Αμερικής και το όνομά της έχει απασχολήσει τους κριτικούς όσο λίγοι άλλοι ποιητές το
έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα.
Αυτός ο πόνος, αυτή η οργή, η απογοήτευση, αυτή η αποστασιοποίηση από τη ζωή της και τον εαυτό της, στιγματίζει ολόκληρη την ποίηση και την οπτική της. Η Αλεχάντρα συνθέτει ποίηση και η ποίηση συνθέτει την ίδια. Από πολύ νωρίς στη σύντομη ζωή της, ακολουθεί την ίδια στρατηγική. Αυτή και το έργο της είναι το ίδιο αντικείμενο, συντομία και σιωπή, απομόνωση και απόλυτη αντίρρηση, πόνος
και αμφιβολία, φθορά και φόβος.
Γνωρίζω τον φόβο όταν λέω το όνομά μου.
Είναι ο φόβος,
ο φόβος με το μαύρο καπέλο
που κρύβει ποντικούς στο αίμα μου
