Το βιβλίο Ποιήματα με ημερομηνία λήξεως είναι ένας τρόπος να επιστρέψει ο ποιητής στο χαμένο χρόνο του - στο corpus του σώματός του όπως ήταν έναν καιρό και στο corpus της ποιήσεως που τον εχρέωσε στην Ποίηση έναν παλιό καιρό.
Πρόκειται για ποιήματα ευσυγκίνητα, μα ταυτόχρονα δολερά. Τα διάφορα πρόσωπα (ή μάλλον ψευδώνυμα) του ποιητή αγαπούν το ένα το άλλο, σχολιάζουν το ένα το άλλο, ανταγωνίζονται ή υπονομεύουν το ένα το άλλο, αποδεικνύοντας τελικά ότι σε σχέση με τον εαυτό μας ούτε χώρια μπορούμε να ζήσουμε μα ούτε και μαζί.
Το φάλτσο των ποιημάτων, ο παράφωνος εδώ κι εκεί τόνος, η κακοποίηση του ρυθμού και του μέτρου που αποβαίνει εις σκανδαλισμόν του αναγνώστη είναι έκφραση της μοχθηρίας τους. Κάθε ανοιχτός λογαριασμός στη ζωή μας συνεπάγεται κι ένα είδος μοχθηρίας, μια γκρίνια, ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ιδιότητες που θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει κανείς species specific ελάττωμα της ποίησης.
