Σιγά σιγά έμπαιναν όλοι οι μουζίκοι που είχαν έρθει, όλοι οι εργάτες του εμπόρου, ακόμα και ξένος κόσμος. Μάντευαν περίπου τι είχε γίνει, μα κανένας δεν τολμούσε να διακόψει τον γέρο που μιλούσε με τόση επισημότητα.
Ο Ιλία σηκώθηκε, μα σώπαινε, μην ξέροντας τι να πει. Τα χείλη του σιγότρεμαν από τη συγκίνηση. Ο Ντουτλόφ την απομάκρυνε με μια αργή και επιβλητική κίνηση του χεριού και συνέχισε.
"Πολύ βαριά κουβέντα ξεστόμισες χτες. Με δαύτην ήταν σαν να μου έμπηξες δίκοπο μαχαίρι την καρδιά. Ο πατέρας σου, πεθαίνοντας, σε παρέδωσε στα χέρια μου και εγώ δεν σε ξεχώρισα από παιδί μου. Αν σου έφταιξα σε τίποτα, άνθρωποι είμαστε. Αμαρτάνουμε δίχως να το θέλουμε, χωρίς να το καταλάβουμε. Καλά δεν λέω, χριστιανοί;" στράφηκε στους μουζίκους που τον κύκλωναν. "Κι η μάνα σου εδώ να είναι κι η νια γυναίκα σου, μπροστά σ' όλους σού παραδίνω αυτό το χαρτί. Στο καλό τα λεφτά! Και μένα συγχωρέστε με, για τον Χριστό".
Ο Λέων Τολστόι (1828-1910) είναι ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες, γνωστός στο ευρύ κοινό πρωτίστου για τα έργα του "Πόλεμος και Ειρήνη" και "Άννα Καρένινα", που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσες, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Γκάντι και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας. Η στροφή στην κοσμοθεωρία του άρχισε να συντελείται με την απογοήτευση που γεύτηκε πολεμώντας με τον ρώσικο στρατό σε διάφορα μέτωπα μέχρι το 1856, όταν και έγραφε τα πρώτα του έργα, αυτοβιογραφικά σε μεγάλο βαθμό. Ο πόλεμος γυμνός, χωρίς πατριωτικά πλουμίδια, σκιαγραφήθηκε στα "Διηγήματα της Σεβαστούπολης" (1855). Λίγο μετά ο Τολστόι αφοσιώθηκε στα κτήματα του, γράφοντας παράλληλα τους "Κοζάκους" (1863) και τον "Πολικούσκα" (1863), έκφραση της γοητείας που του ασκούσε ο χωριάτικος τρόπος ζωής και συνάμα της αποστροφής του για την αριστοκρατική τάξη πραγμάτων, της οποίας ο καθωσπρεπισμός στηλιτεύτηκε στην "Άννα Καρένινα" (1875-77). Στον "Πόλεμο και Ειρήνη" (1865-69), έργο που βασίστηκε σε ιστορικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα όπως τα επεξεργάστηκε η πολιτική σκέψη του Τολστόι, επιχειρήθηκε η ανατροπή της ιστορικής μυθοπλασίας, η αποκαθήλωση των ηγετικών μορφών και η ανάδειξη του ρόλου των απλών στρατιωτών. Στα τελευταία έργα του, όπως είναι "Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς"" (1886), "Η σονάτα του Κρόιτσερ" (1887-9), "Ο Διάβολος" (1889-90) και η "Ανάσταση" (1899), ο Τολστόι ανέλυσε πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής σε αντιδιαστολή με τον τυπικισμό, μια αρετή που εφάρμοσε ζώντας ασκητικά, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις της γυναίκας του και την αποστασιοποίηση του από το οργανωμένο κράτος και την επίσημη Εκκλησία. Πλήθη όμως ολόκληρα τον θεωρούσαν πρότυπο και προσπαθούσαν να τον γνωρίσουν από κοντά, στη δύση πλέον της ζωής του.
