Γλύπτης ο χρόνος στην ανθρώπινη ύπαρξη,
τα σύννεφα λύσανε τα πανιά τους,
πέτρωσε την ψυχή σου ο ήλιος,
και σου έφερε νέα πατρίδα και νέους ουρανούς
Μελβούρνη -Σικάγο- Στουτγάρδη.
Ένα θλιμμένο φεγγάρι, οδηγούσε τη στράτα σου
κι ένα κοπάδι από άστρα στην αγκαλιά σου.
Τις νύχτες, γύριζες στις ερημιές και μέτραγες άστρα,
τις μέρες έδιωχνες τους ίσκιους και φύτευες γνώση
και με δάκρυ τα πότισες.
Έσπειρες το κλάμα στη θάλασσα
και το κύμα αγρίεψε, ξεσηκώθηκε
δάκρυσε ο ήλιος και χάθηκε
μια δροσοσταλίδα σε πότισε
και μ’ αλέτρι του ήλιου όργωνες την έρημο
κι έσπερνες τα παιδιά του Παρθενώνα
και της Αγάπης.
Έσπειρες αγάπη στη θάλασσα
κι έβγαλες ειρήνη και δάκρυα.
Έσπειρες τον στίχο στα στήθια σου
κι όλα φως κι ελπίδα ζωντάνεψαν.
Πέταξες χαλίκια στη θάλασσα
και τον κάτω κόσμο λευτέρωσες.
Άνθισαν τ’ αμπέλια της θάλασσας
κάρπισαν οι κόρφοι των γυναικών.
έσμιξε η γη με τη θάλασσα
κι έσμιξαν πατρίδες και όνειρα!!!
