Τούτη η δεύτερη έκδοση της Πολιτικής Θεολογίας έμεινε αμετάβλητη. Σήμερα, ύστερα από δώδεκα χρόνια, μπορεί να κρίνει κανείς κατά πόσο άντεξε η μικρή τούτη πραγματεία που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 1922. Η αντιπαράθεση με τη φιλελεύθερη κανονιστική αντίληψη και το δικό της "κράτος δικαίου" κρατήθηκε επίσης αυτολεξεί. Μερικές συντομεύσεις έγκεινται απλώς στη διαγραφή περικοπών που καταπιάνονταν με θέματα επουσιώδη.
Στα τελευταία χρόνια προέκυψαν πολλές καινούργιες περιπτώσεις εφαρμογής της πολιτικής θεολογίας. Η «αντιπροσώπευση» από τον 15ο ως τον 19ο αι., η μοναρχία του 17ου αι., η οποία νοείται ανάλογα με τον Θεό της φιλοσοφίας του μπαρόκ, η "ουδέτερη" εξουσία του 19ου αι., "qui regne et ne gouverne pas", μέχρι τις αντιλήψεις για ένα κράτος που απλώς προβαίνει σε λήψη μέτρων και ασκεί τη διοίκηση, "qui administre et ne gouverne pas" - όλα αυτά συνιστούν παραδείγματα για τη γονιμότητα της ιδέας μιας πολιτικής θεολογίας. [...]
Carl Schmitt (1888-1985): τον έχουν αποκαλέσει και "Τόμας Χομπς του 20ου αιώνα". Το 1933 εντάχθηκε στο ναζιστικό κόμμα, φιλοδοξώντας να είναι ο πολιτικός φιλόσοφος του Τρίτου Ράιχ. Το 1936 εξαιτίας του αντιναζιστικού του παρελθόντος και των φιλικών σχέσεων που διατηρούσε με Εβραίους και μαρξιστές δέχτηκε την επίθεση των SS και την προειδοποίηση να σταματήσει να προβάλλεται ως εξέχον στοχαστής του εθνικοσοσιαλισμού. Έκτοτε άρχισε να απομακρύνεται από τον εθνικοσοσιαλισμό επιστρέφοντας στην προ του 1933 θεωρία του.
