Δεν είχα σκοπό να γράψω βιβλίο για τον Ποντιακό ελληνισμό, αφού γνώριζα πως γι ' αυτόν έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλά. Άλλωστε δεν είμαι ούτε ιστορικός, ούτε συγγραφέας. Μόνη και πολυαγαπημένη μου ασχολία είναι η προσπάθεια δημιουργίας ποίησης. Κάποιοι που διάβασαν ποιήματα που έγραψα, μου εξέφρασαν την απορία τους, γιατί δεν γράφω ποιήματα στα ποντιακά. Άρχισα να σκέφτομαι και να υπολογίζω πόσα ποντιακά ξέρω. Αν άρχιζα να γράφω, θα μου έφταναν οι λέξεις; Οι γνώσεις μου στα Ποντιακά θα με βοηθούσαν σε τέτοιο πόνημα; Άλλωστε, στην οικογένειά μας μιλούσαμε ένα ιδίωμα από Ελληνικά και Ποντιακά και όχι μια αμιγώς καθαρή ποντιακή διάλεκτο. Η ιδέα όμως μου άρεσε. Το μυαλό μου πέταξε γεμάτο νοσταλγία στον Καύκασο. Τότε μου ήρθαν μόνοι τους, θαρρείς, οι πρώτοι στίχοι για τα παρχάρια.
'Οσο έγραφα για τα γεγονότα, που ζήσαμε γενιές και γενιές, τόσο περισσότερο χανόμουν σε εκείνα τα χρόνια και έκλαιγα ασταμάτητα. Ξαναζούσα εκείνα τα άτυχα, αλλά συ- νάμα νοσταλγικά παιδικά μου χρόνια, που έσβησαν τόσο άκαιρα εξαιτίας του πολέμου και της εξορίας.
'Οταν τέλειωσα το ποίημα, το διάβασα σε μια φίλη φιλόλογο και της αφηγήθηκα ορισμένα γεγονότα από τη ζωή μας. Αυτή μου έδωσε την ιδέα να γράψω μαζί με τις στροφές του ποιήματος και κείμενα με σχόλια για όσα έζησα ή άκουσα από τους δικούς μου ανθρώπους. [...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)
Η Γλυκερία Γαληνού, το γένος Λοϊζίδου, γεννήθηκε στο Σοχούμι της Γεωργίας το 1938.
Με τους βομβαρδισμούς της πόλης από τους Γερμανούς το 1942 κατάφερε μαζί με την οικογένειά της να διαφύγει στο χωριό Αλεξάνδρα, 10 χιλιόμετρα μακρύτερα. Εκεί έζησε ως το 1949 και κατά τους διωγμούς των Ελλήνων ακολούθησε τη μοίρα των Ποντίων και εξορίστηκε στο Καζακστάν. Το 1957, έχοντας τελειώσει το 10τάξιο σχολείο, επιστρέφει στο Σοχούμι και σπουδάζει μαθηματικά. Εργάστηκε ως καθηγήτρια μαθηματικών και φυσικής σε σχολείο του Σουχούμι επί 16 χρόνια. Το 1993 κατά τον πόλεμο Αμπχαζίας - Γεωργίας αναγκάστηκε να φύγει από το Σοχούμι και μετοίκησε στην Ελλάδα, στην Ξάνθη, όπου μένει με το σύζυγο και τα παιδιά της.
Η ποίηση ήταν πάντοτε μόνιμη απασχόλησή της, εμπνευσμένη από την όμορφη φύση και τη ζωή. Αφού έμαθε την ελληνική γλώσσα, άρχισε να γράφει ποίηση στα ελληνικά και στα ποντιακά. Γράφει για τα προσωπικά της βιώματα από τη Ρωσία, τη Γεωργία. Μνήμες και νοσταλγικές στιγμές ενώνονται με τις ελληνικές της καταβολές και συνθέτουν ένα διαρκή ύμνο στις ανθρώπινες σχέσεις.
