Το βιβλίο χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια. Το πρώτο ασχολείται με το άτομο (του οποίου το πρωτείο συνιστά την πρωταξία του φιλελευθερισμού, όπως αναφέρει ο συγγραφέας), το ενιαίο της προσωπικότητάς του, τις ευθύνες του, τα δικαιώματά του, τις αξίες των οποίων είναι φορέας, καθώς και τη σχέση του με το έθνος και το θείο.
Στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζεται η ιστορική πορεία των φιλελεύθερων ιδεών στην Ευρώπη, όπως εκφράστηκαν μέσα από τη σκέψη των Hobbes, Locke, Montesquieu, Smith, de Tocqueville, St. Mill και του Hayek, στον οποίο αφιερώνεται μεγάλο μέρος του βιβλίου.
Στο τρίτο κεφάλαιο περιγράφεται η λειτουργία του καπιταλισμού και του μηχανισμού του αόρατου χεριού. Πώς τελικά κατορθώνει να αυτορυθμίζεται, να αυτοδιορθώνεται και να αυτοανανεώνεται μέσω του ανταγωνισμού, καταπολεμώντας τα μονοπώλια και γεννώντας "θαύματα", όχι μόνο στον ανεπτυγμένο κόσμο αλλά και στον Τρίτο Κόσμο, όπως στο Χονγκ-Κονγκ, την Κορέα, την Ταϊβάν ή την Κύπρο. Αντίθετα τα παραδείγματα στην Ινδία, την Αίγυπτο, την Αφρική ή τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, δείχνουν ότι ανάπτυξη μέσω του κρατικίστικου δρόμου δεν υπάρχει.
Στο τέταρτο κεφάλαιο εξετάζεται η τελοκρατία (το βασίλειο των δοτών σκοπών κατά τον συγγραφέα), που ξεκινά ως ουτοπία και οδηγεί στον ολοκληρωτισμό μέσω ιδεολογημάτων, όπως η "γενική βούληση" του Ρουσσώ ή η "πάλη την τάξεων" του Μαρξ. Ο χώρος που αφιερώνεται στην ΕΣΣΔ είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Επίσης, στο κεφάλαιο αυτό εξετάζονται τα ιδεολογήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αναδιανομής του εισοδήματος, καθώς και οι ήπιες μορφές τελοκρατίας, μέσω της ισότητας αποτελεσμάτων του δυτικού σοσιαλισμού.
Το πέμπτο κεφάλαιο ασχολείται με τον ειρηνικό φιλελευθερισμό, το κίνημα του διαφωτισμού πριν από την Επανάσταση, του ρομαντισμού μετά από αυτήν, τη γέννηση του ελληνικού κράτους που κληρονόμησε τις τελοκρατικές δομές του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας, διογκώθηκε, κατέλαβε όλο το χώρο της κοινωνίας των πολιτών, και άργησε να εκσυγχρονιστεί σε ένα κράτος δικαίου.
Ο επίλογος, τέλος, αμφισβητεί το "τέλος της Ιστορίας" με το τέλος του κομμουνισμού και του Ψυχρού Πολέμου, που ήταν πολύ της μόδας, όταν γράφτηκε το βιβλίο.
Στο "ολόφρεσκο" επίμετρο περιγράφεται η μετά την κατάρρευση του "υπάρξαντος" σοσιαλισμού περίοδος και η επικράτηση των φιλελεύθερων ιδεών και πρακτικών σε όλο το δυτικό και σε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου, στη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στην πρόσφατη (2008-2010) παγκόσμια και ειρηνική οικονομική κρίση, και υποστηρίζεται τεκμηριωμένα ότι πρόκειται για κρίση του συγκεντρωτικού κράτους και όχι της ελεύθερης αγοράς.
Το βιβλίο περιλαμβάνει πλούσια ειρηνική και ξενόγλωσση βιβλιογραφία και λεπτομερές ευρετήριο όρων.
Ο Μάρκος Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926 και σπούδασε Ιατρική. Ως φοιτητής ανακατεύθηκε με το φοιτητικό κίνημα, εντάχθηκε στην Αριστερά, εξορίστηκε για ένα χρόνο στον Άγιο Ευστράτιο, εκλέχθηκε βουλευτής της ΕΔΑ το 1958 για να παραιτηθεί αμέσως μετά την εκλογή του υπέρ του συνεργαζομένου τότε με την ΕΔΑ Σταμάτη Μερκούρη, πατέρα της Μελίνας Μερκούρη. Ασχολήθηκε με τα δικαιώματα του ανθρώπου, το κίνημα υπέρ της ειρήνης και την δημοσιογραφία στις εφημερίδες "Αυγή" και "Δημοκρατική Αλλαγή". Το 1966 πήγε στην Αγγλία για να να μελετήσει το αγγλικό σύστημα περίθαλψης. Πριν προλάβει να τελειώσει την διατριβή του, στην Ελλάδα αναλαμβάνει την εξουσία η Χούντα των Απριλιανών, που τον αναγκάζει να παρατήσει τις σπουδές του και μετάσχει στον αντιδικτατορικό αγώνα ως μέλος του ΠΑΜ και της αντιδικτατορικής επιτροπής των Ελλήνων του Λονδίνου. Το 1970 όμως, μετά τα γεγονότα της Πολωνίας, εγκαταλειπει την Αριστερά, έχοντας πεισθεί ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός είναι ανεπίδεκτος "βελτιώσεως", παραγωγός αθλιότητας και ανελευθερίας. Η "Πορεία προς τον φιλελευθερισμό" είναι το μεγαλύτερο συγγραφικό του έργο. Ήταν παλαιότερα αρθρογράφος του "Οικονομικού Ταχυδρόμου" και τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί τακτικά στην αγγλόφωνη εφημερίδα "Athens News".
