Μικρέ μου Αλέξανδρε, φως της ζωής, πολυαγαπημένε.
Ήσουν για με αποκάλυψη, ορόσημο, όλοι νάχουν θένε.
Από την πρώτη, τη μοναδική, την πελώρια στιγμή εκείνη,
που κάθε παππούς, κρατά χαραγμένη πάντα στη μνήμη,
μας κάλεσαν οι μαίες, να σε παρουσιάσουν γεννημένο,
αν και πριν δέκα λεπτά, ήσουν μόλις πρωτογεννημένο,
μιας παλάμης αδύναμο μωράκι, στην κοιλιά εθισμένο,
που βιάστηκες σε κόσμο να βγεις, άθελά σου φερμένο,
πάνοιξες όμορφα, γαλανά ματάκια, διόλου ταραγμένο,
σα να μας γνώρισες, κοίταζες τον κόσμο γύρω μαζεμένο,
ένιωσα την υποχρέωση, την επιθυμία να σε κανακεύω,
στυλοβάτης να γενώ, την απόφαση να σε προστατεύω.
Γνώριζα ότι η δική μου ζωή, έμπαινε σε δεύτερη μοίρα,
ότι είχα αναλάβει το ρόλο, που μου επιφύλαξε η μοίρα.
Να σταθώ κοντά σου, να βοηθήσω για να μεγαλώσεις,
ήθος, το χαρακτήρα σου, ανεμπόδιστα να ξεδιπλώσεις.
Κι όταν κάποτε λείψω και δεν προλάβω να σε δω άντρα,
μην πεις ότι σε ξέχασα. Θα βρίσκομαι κοντά σου πάντα,
για να σου τραγουδώ, αγάπης μου τη γλυκιά μπαλάντα!
Ο Αλέξανδρος Αβατάγγελος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 1946. Σπούδασε οικονομικά στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών στην Αθήνα. Έκανε καριέρα ασφαλιστή, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του. Από μικρός ασχολήθηκε με τον φιλοτελισμό, τη συλλογή και τη μελέτη γραμματοσήμων. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση όταν ήταν 16 ετών αλλά με τον πεζό λόγο ασχολήθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια. Έγραψε ιστορικά άρθρα στην ιστοσελίδα του περιοδικού "Το κεντρί". Έχουν εκδοθεί έξι βιβλία του και έχει ακόμα πολλά τα οποία βρίσκονται υπό έκδοση.
