Μπορεί η αγάπη, δοσμένη ίσως με λάθος τρόπο, να την κάνει να νιώσει πως πνίγεται; Μπορεί ο σχολικός εκφοβισμός και μια σειρά από θλιβερά γεγονότα με κορυφαίο ένα θάνατο, να την οδηγήσουν σε ενοχές, κρίσεις πανικού και εν τέλει σε κατάθλιψη;
"Φοβάμαι πως για κάποια πράγματα είναι αργά. Τελικά, είναι ποτάμι η ζωή. Κυλάει, προχωράει κι αν δεν το ακολουθήσεις, μένεις πίσω μόνος. Εκείνο, δεν γυρίζει πίσω να σε βρει". "Έρχεσαι στα λόγια μου Λένα. Η ζωή είναι σαν το ποτάμι και το ποτάμι μπορεί κάποτε να γίνει χείμαρρος. Ακόμα και τότε, όμως, είναι καλύτερα να το αφήσουμε να μας πάει παρακάτω. Αν μείνουμε στάσιμοι, κινδυνεύουμε να γίνουμε βάλτος, Προχώρα λοιπόν!"
Εκείνο το βράδυ η Λένα αποφάσισε να προσπαθήσει, να ψάξει να βρει το ποτάμι και να το ακολουθήσει. Αν δεν τα κατάφερνε, απλά θα χανόταν... Ακόμα κι αυτό, όμως, ίσως ήταν καλύτερο από το να γίνει βάλτος. Η προσπάθειά της να βρει την ευτυχία της, θα της την κάνει πιο προσιτή; Απαλλαγμένη κάποτε από τις κρίσεις πανικού, την αγριότητα της κατάθλιψης και απελευθερωμένη από τους δαίμονές της, θα μπορέσει να αγαπήσει εκτός από τους άλλους και τον εαυτό της και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή;
Η Μαρία Πρινάρη-Καρκαβατσάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και σαν παιδί έζησε στο χωριό της το Μάραθος. Στη συνέχεια έζησε στην πόλη του Ηρακλείου όπου αφού αποφοίτησε από το λύκειο, εργάστηκε σε ξενοδοχειακές και τουριστικές επιχειρήσεις έως το 1984. Από το 1985 έζησε στην Αθήνα έως και το 2015 και εργάστηκε στον δημόσιο τομέα. Σήμερα, συνταξιούχος πια, ζει στο χωριό της για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Έτσι έχει το χρόνο που χρειάζεται για να γράφει και να κάνει πραγματικότητα αυτό που πάντα ονειρευόταν.
