«Περνώντας την πύλη, έμπαινα σε ένα ξένο έδαφος, σε άλλο κράτος, σε ένα κάστρο με ψηλούς αδιαπέραστους τοίχους, που πέφταν πάνω μου σαν παλαιστής του σούμο. Προφανώς, τα «εισόδιά» μου δεν ήταν στον ναό της Ιερουσαλήμ, αλλά σ’ εκείνον της βίας, της τιμωρίας και του εξευτελισμού. Δεν περιείχαν επευφημίες ούτε στρωμένες δάφνες, ενώ εγώ έβλεπα γύρω μου, παντού, έναν κήπο με όρθια απειλητικά αγγούρια. Όσο ψύχραιμος και να το ’παιζα, και να έδειχνα, ήμουν σφιγμένος, με τα έντερά μου να στριφογυρίζουν σαν σπληνάντερο στη σούβλα, και το περιεχόμενό τους να αναζητά διέξοδο από πάνω κι από κάτω.
Η πρώτη μέρα εμπεριείχε την εναπόθεση όσων κουβαλάς, το νουμεράκι σου, ως ταυτότητας ύπαρξης, την εκ του υγειονομικού προσωπικού αναζήτηση κρυφών μυστικών επί του γυμνού σώματός σου σε γνωστές κρύπτες, κατόπιν υποχρεωτικού προσκυνήματος, καθώς και σύντομη λήψη ιστορικού για αρρώστιες, για έξεις, ή για περίεργες συμπεριφορές και συνήθειες».
