Η Εύα Σολδάτου είναι μια ποιήτρια που θρηνεί για την ύπαρξη. Χωρίς να είναι η ποίησή της άκρως αισιόδοξη, κυριαρχείται από τον υπόγειο ήχο μιας αδιόρατης χορδής που χτυπά σαν μοίρα πίσω από τα ανθρώπινα. Το τελεσίδικο του μετρήσιμου χρόνου, η ανελέητη φθορά των σωμάτων, η απέλπιδα ματιά στον προδότη καθρέφτη που μας λυγίζει και μας δικάζει, ο έρωτας που συνεχώς δραπετεύει πίσω από μιαν αδιάφορη για τα πάθη μας φύση είναι τα θέματα που συγκροτούν μιαν ποίηση λιτή, ευθύβολη και φορτισμένη με ελεγχόμενο πάθος.
Η Εύα Σολδάτου βιώνει τον κόσμο, φύση και ανθρωπότητα, με μιαν ιδιότυπη διαθεσιμότητα, αφού και τον αποδέχεται αλλά συνάμα και τον αντικρύζει, λες, από την όχθη μιας εξορίας, μια προϋπαρξιακή περιοχή που νοσταλγεί αλλά και ξορκίζει.
Αυτή η ιδιόρρυθμη εκκρεμότητα στο υπαρξιακό κενό καθιστά την ποίησή της στοχαστική και εν τέλει νηφάλια, όσο νηφάλια μπορεί να είναι η βαρύτητα του ζην.
Κώστας Γεωργουσόπουλος
