Όλα ήταν τόσο απλά και καθημερινά. Τα έζησαν τόσο ήσυχα, ώστε κανείς δεν τα πρόσεξε. Η σιωπηλή ιστορία τους πήγαινε να χαθεί, όπως σιωπηλά χάνονται οι ταπεινοί.
Όμως, οι ιστορίες των ανθρώπων γίνονται πληγές, όταν κρατούνται μέσα τους. Αυτός που αποφυλάκισε την προσωπική ιστορία του, δηλαδή μου την αφηγήθηκε για να σας τη μεταδώσω, γνωρίζει ότι θα γράψω προσωπικά γι' αυτόν και όχι για τον έπαινο των άλλων.
Όσο μπορώ, αφηγούμαι λοιπόν εδώ την ιστορία τεσσάρων παιδιών από την Αθήνα και ενός από την Αφρική, που σπούδαζαν νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κι επιβίωση στο "Καφενείον, ο Ηρακλής".
Ο Ερμοκέφαλος και η Ευδοξία, ο Πανωπολίτης και η Ιφιγένεια, προπάντων ο Μίδας, θα θυμώσουν μόλις πληροφορηθούν ότι έγιναν βιβλίο, αλλά τελικά θα χαμογελάσουν ικανοποιημένοι μέσα στη λαμπρή ανυπαρξία τους. Παρατηρώντας από μακριά τα γεγονότα θα ανακαλύψουν πόσο έσφαλαν κρύβοντας ό,τι πιο σημαντικό έκαναν στη ζωή τους:
Αντέταξαν στον καθημερινό θάνατο τον πρωτόπλαστο έρωτα, τον μόνο αληθινό, η οπωσδήποτε τον πιο αθώο και πιο δυνατό. Δόξα τω Θεώ, ηττήθηκαν. Η ευθύνη ανήκει στους νικητές!
Ο Νάσος Αθανασίου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το Ρωμαϊκό Δίκαιο, αλλά δεν επαγγελματοποίησε τις σπουδές του. Δημοσιογραφεί από είκοσι χρονών. Η εργασία του σε ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες και περιοδικά τον κατέστησε κατά καιρούς δημοφιλή. Διαβάζει με πάθος βιογραφίες, αλλά καταφρονεί τα βιογραφικά σημειώματα, διότι "δεν περιέχουν αποτυχίες που θεμελιώνουν την επιτυχία".
