Η σωστή εκπαίδευση δίνει στους ανθρώπους την ελευθερία της σκέψης, της κρίσης, της έκφρασης των συναισθημάτων. Αποτελεί διαβατήριο ποιοτικής ζωής.
Στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1920 επικρατούσαν φτώχεια, υπανάπτυξη, αναλφαβητισμός. Επιστέγασμα ο ερχομός των προσφύγων.
Το επίπεδο εκπαίδευσης στη χώρα γενικά, και ιδιαίτερα στους προσφυγικούς συνοικισμούς, ήταν σημαντικά υποβαθμισμένο. Οι ελλείψεις σε σχολικά κτήρια και δασκάλους μεγάλες. Οι μαθητές επιβίωναν με συσσίτια. Για να φτάσουν στο σχολείο περπατούσαν μεγάλες αποστάσεις. Τα ρούχα τους μπαλωμένα και τα παπούτσια τους τρύπια, μούσκευαν στη βροχή. Τα σχολικά βιβλία πολυτέλεια. Τα είχαν λίγοι.
Κι όμως, η πλειοψηφία των τότε παιδιών, ξεπερνώντας τις δυσκολίες, έμαθε γράμματα, απέκτησε γνώσεις και εμπειρίες ζωής. Ήταν η γενιά που συνέβαλε καθοριστικά στην αναγέννηση της Ελλάδας.
Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1936 στη Δράμα. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στη Θεσσαλονίκη, δούλεψε επί μία δεκαετία ως ελεύθερος επαγγελματίας στη Δυτική Μακεδονία και εκπόνησε στη συνέχεια το διδακτορικό του στο Άαχεν της Γερμανίας. Μετά τη μεταπολίτευση επέστρεψε στην Ελλάδα όπου εξελέγη καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Α.Π.Θ. Κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής για δύο τριετίες από το 1988 ως το 1994 και Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου από το 1994 ως το 1997. Το 1997 εξελέγη Πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, αξίωμα στο οποίο επανεξελέγη το 2000 για μία ακόμη τριετία. Για το έργο του έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, από το Πανεπιστήμιο του Καρόλου της Πράγας "για την καλλιέργεια των γραμμάτων και του ανθρωπισμού σε παγκόσμια κλίμακα", από το Οικουμενικό Πατριαρχείο με το "οφίκιο του Άρχοντος-Αρχιτέκτονος", από την Ιερά Μονή Ξενοφώντος του Αγίου Όρους με τον "Χρυσόν Σταυρόν του Αγίου Γεωργίου", από το Ροταριανό Όμιλο Θεσσαλονίκης ως επίτιμο μέλος του. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας του έχει απονείμει τον "μέγα σταυρό αξίας" του Τάγματος Αξίας, σε αναγνώριση των διακεκριμένων υπηρεσιών που πρόσφερε στις ελληνογερμανικές σχέσεις. Το 2000 εκδόθηκε το βιβλίο του "Μετά το αμφιθέατρο" με απόψεις του για θέματα παιδείας και ζητήματα επικαιρότητας. Αρθρογραφεί στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο και σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά. Από το Μάρτιο του 2004 είναι Πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Είναι παντρεμένος από το 1964 με τη Βιολέττα και έχουν δύο παιδιά.
