Τι μπορεί να σημαίνει να είναι κανείς συντηρητικός στην εποχή που αρχηγός των συντηρητικών είναι ο Μπόρις Τζόνσον; Σε μια εποχή που η έννοια της «κληρονομιάς» (πολιτιστικής, θρησκευτικής και πολιτικής) απορρίπτεται τόσο συχνά; Τι μπορούν και τι δεν μπορούν να συνεισφέρουν οι συντηρητικοί στη δημόσια συζήτηση που δεν θα απορριφθεί ως καθαρή νοσταλγία ή μισαλλοδοξία; Σε αυτό το εξαιρετικά προσωπικό και έξυπνο βιβλίο, ο διάσημος φιλόσοφος Ρότζερ Σκρούτον, βασιζόμενος στη δική του εμπειρία, υποστηρίζει πως μπορεί μεν η ανθρωπότητα να επιβιώσει εν πλήρει απουσία της «συντηρητικής προοπτικής», σίγουρα όμως δεν θα ευδοκιμήσει.
Ο Σκρούτον δεν μεγάλωσε σε συντηρητική οικογένεια. Απεναντίας, ο πατέρας του ανήκε στην εργατική τάξη και ήταν παθιασμένος κοινοτιστής. Μέσα, όμως, από τους αγώνες που έδωσε υπέρ των αντιφρονούντων στα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης τη δεκαετία του 1980, ο 40χρονος τότε Σκρούτον βεβαιώθηκε ότι δεν θα ανεχόταν πια όσους πάσχιζαν να περιορίσουν το φάσμα των απόψεων που μπορούν να εκφραστούν ελευθέρως στο όνομα οποιασδήποτε ιδεολογίας. Κατέληξε, λοιπόν, σε μια βαθιά μελέτη και αποδοχή ενός ιδιάζοντος βρετανικού συντηρητισμού, όπου το να είναι κανείς «αυθεντικά συντηρητικός» δεν είναι θέμα ιδεολογίας, αλλά προσαρμοστικότητας: μια ειλικρινής σύνθεση διαχρονικών αξιών που αποτελούν το θεμέλιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού και των προκλήσεων που ανοίγονται εμπρός μας.
Ο Roger Scruton διατέλεσε καθηγητής Αισθητικής από το 1985 έως το 1992 στο Κολέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
