Στο βιβλίο αυτό εξετάζεται το μεγάλο ζήτημα των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα και υποδεικνύονται τρόποι και μέθοδοι για την υλοποίηση και την ολοκλήρωσή τους. Χωρίς να υποτιμάται η πολυπλοκότητα του ζητήματος -οι κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις του και οι αδυναμίες του ελληνικού κράτους και της δημόσιας διοίκησης- υποστηρίζεται ότι για την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων απαιτείται, εκτός από την πολιτική βούληση, τεχνογνωσία από επιστήμονες και επαγγελματίες εξοικειωμένους με τα ερωτήματα που ανακύπτουν στην πράξη, γνώση της ιστορίας και των ιδιαιτεροτήτων της χώρας και αξιολόγηση των διαθέσιμων εμπειριών, των "επιτυχημένων" αλλά και των "αποτυχημένων" μεταρρυθμίσεων που επιχειρήθηκαν μέχρι σήμερα.
Καρπός της εμπειρίας του συγγραφέα από την εργασία του στο κράτος και στον δημόσιο τομέα, καθώς και της σχετικής μεταπτυχιακής διδασκαλίας του στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, η μελέτη εξετάζει τη μεταρρυθμιστική εμπειρία της χώρας από τη Μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας - την πρόσφατη κρίση με τα μνημόνια και την παρ' ολίγον χρεωκοπία. Και επισημαίνει τον δύσβατο δρόμο που ακολουθήθηκε και ακολουθείται ακόμη, με τις μεταρρυθμίσεις να καθυστερούν, να αναβάλλονται ή να εγκαταλείπονται εντελώς και ελάχιστες μόνο να ολοκληρώνονται. Όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, αν οι μεταρρυθμίσεις είναι τόσο σημαντικές όσο εμφανίζονται στον δημόσιο διάλογο και στις συμφωνίες με τους Ευρωπαίους εταίρους, τότε η απάντηση είναι προφανής: περισσότερη εκπαίδευση και οργανωμένη προσπάθεια, εξοικείωση με τις τεχνικές οργάνωσης και διοίκησής τους και ικανοί μεταρρυθμιστές· κι απ' την άλλη, λιγότερες ρητορείες περί συνολικής αναδιοργάνωσης του κράτους ή αναφορές στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Ο Δημήτρης Β. Παπούλιας γεννήθηκε το 1939 στο Ψάρι Τρικολώνων Αρκαδίας. Σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Την περίοδο 1959-1964 συμμετείχε στο φοιτητικό κίνημα μέσα από τις οργανώσεις της ΕΔΑ. Το 1968 εγκατέλειψε την Ελλάδα και συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της επιχειρησιακής έρευνας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης (1968-1970). Το 1976 αναγορεύτηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Εργάστηκε στην Ιταλία και τη Μεγάλη Βρετανία ως ερευνητής και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1978. Από το 1989 διδάσκει επιχειρησιακή έρευνα και στρατηγική μεγάλων επιχειρήσεων στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα με την ακαδημαϊκή καριέρα του, εργάστηκε σε νευραλγικές κρατικές θέσεις: σύμβουλος του υπουργού Γεωργίας Κ. Σημίτη, γενικός γραμματέας ΔΕΚΟ του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, υποδιοικητής της ΕΤΒΑ, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του ΟΤΕ και της ΔΕΗ. Έχει δημοσιεύσει πλήθος εργασιών σε επιστημονικά περιοδικά του εξωτερικού και έχει γράψει και επιμεληθεί, σε συνεργασία και με άλλους, βιβλία για την οργάνωση, τη διοίκηση και τη στρατηγική μεγάλων επιχειρήσεων, καθώς και για τη βελτίωση της λειτουργίας του κράτους και των δημοσίων επιχειρήσεων. Την περίοδο 1991-2001 διετέλεσε πρόεδρος του Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας μας (ΟΠΕΚ).
