Σκληρές, δώσε, κουβέντες που πονούν.
Και λόγια μετουσιωμένα.
Κάνε το τραγουδάκι μου έναν
ρόγχο παιδιού.
Δος μου
τον άρτο σου τον επιούσιο· κι ακόμα
σκόρπισε στάχτη, σκόρπισε χώμα
εκεί που θα πατήσει ο υιός μου.
Εάν εξέλθει από τα χείλη μου το πνεύμα,
στείλε πνοή βέβηλου ύμνου.
Και κάνε το αίμα
ρόδο της άμμου ταπεινό λουλούδι της ερήμου.
Ο Δημήτρης Ελευθεράκης γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα. Σπούδασε ελληνική και ξένη φιλολογία στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Εδιμβούργο. Ποιήματά του πρωτοδημοσιεύθηκαν το 1998 στο περιοδικό Νέα Εστία. Επιμελήθηκε τις εκδόσεις των ποιημάτων του Κ. Γ. Καρυωτάκη (2010) και του Κ. Π. Καβάφη (2011) και δημοσίευσε, μαζί με τους ποιητές Δημήτρη Αγγελή και Σταμάτη Πολενάκη, το βιβλίο "Με το περίστροφο του Μαγιακόφσκι: μία συζήτηση για την ποίηση" (2010).
