Κοιμάται η θάλασσα γλυκά
στης Ρούδας την αγκάλη
και το γεμίζει με φιλιά
το καθαρό ακρογιάλι.
Πως κοιμάται ίσα ανασαίνει
πως τη νανουρίζει πάλι
λες και είναι ερωτευμένο
το νερό με τ' ακρογιάλι.
Ο Τάσος Μανωλίτσης γεννήθηκε στη Βουκερή της Λευκάδας λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στη Θεσσαλονίκη εμφανίζεται εδώ και λίγα χρόνια ύστερα από έγγαμη συμβίωση.
Με το πέμπτο κατά σειρά βίβλίο του αποτελεί μια παρουσία ποιητική, αφού ο Μανωλίτσης είναι ποιητής.
Είναι ποιητής με γνήσια φλέβα, δηλαδή ταλαντούχος. Τα ενδιαφέροντά του η πατρίδα (με τη γενική έννοια της Ελλάδος), η φυσιολατρία και, γιατί όχι, η πολύ αγάπη στο έτερο φύλο, η ερωτική. Τεχνική του, αυθόρμητη μεθόδευση, ο δεκαπεντασύλλαβος του δημοτικού τραγουδιού, που τόσο δούλεψε ο συντοπίτης του μεγάλος Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Ένα Βαλαωρίτη από τον οποίο επηρεάστηκε οπωσδήποτε. Καυστικός ο κ. Μανωλίτσης στα (σημεία των καιρών) της αδιαφορίας, του εφησυχασμού των Ελλήνων, γενικά αλλά πρώτιστα στην άβουλη και ανάρμοστη εξωτερική πολιτική όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.
