Για τα παιδιά του φθινοπώρου, της θάλασσας, του παραμυθιού και του ονείρου.
Για τις πατρίδες της καρδιάς.
Για ό,τι περισσότερο στη ζωή μου αγαπώ.
«Ποιος τραγουδά τόσο όμορφα;» αναρωτήθηκε, ανοίγοντας το παράθυρο του δωματίου του.
Κοίταξε δεξιά-αριστερά γεμάτος περιέργεια. Μόνο το κύμα της θάλασσας έβλεπε και το φως του φεγγαριού. Δε φαινόταν να υπάρχει κάποιος εκεί κοντά.
Γυναίκα να ’ναι ή νεράιδα τούτο το πλάσμα με τη θεϊκή φωνή; σκέφτηκε και χαμογέλασε αμέσως για τη σκέψη του.
«Aχ Τζιάκομο! Τζιάκομο! Πού ακούστηκε νεράιδα τη σημερινή εποχή;» σχεδόν μάλωσε τον εαυτό του.
Ένα παράξενο τραγούδι, ένας ποιητής ονειροπόλος, ένα ταξίδι-προσκύνημα.
Αντρέας, Τζιάκομο, Πιέτρο, Λεωνόρα…
Ψυχές που περιπλανιούνται ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες, όνειρα κι αλήθειες που γίνονται ένα.
Γιατί μερικές φορές η αλήθεια είναι το ίδιο το όνειρο.
