Μια παιδική ανάμνηση, στις παρυφές του ονείρου, ανοίγει την αυλαία του βιβλίου· η ίδια ανάμνηση, παραλλαγμένη αλλά συνεχίζοντας την ίδια γειτνίαση με το όνειρο, την κλείνει. Στο μεσοδιάστημα η ηρωίδα (ή, μήπως, οι ηρωίδες;) έχει ταξιδέψει, έχει ερωτευτεί, έχει δημιουργήσει. Ωστόσο, στην Αθήνα ή στη Χάγη, στο ταξίδι με το τρένο ή ακούγοντας την ιστορία της μικρασιάτισσας γιαγιάς, το ταξίδι της Άρτεμης (ή, μήπως, της Χάρης) είναι πρωτίστως τάξεως ψυχικής. Είτε περιδιαβαίνει στα σοκάκια της Χάγης είτε σ’ εκείνα των Εξαρχείων, αυτό που δεσπόζει δεν είναι η εξωτερική κίνηση μα η εσωτερική ένταση. Και όταν αναζητεί μια υποτιθέμενη μητέρα κάπου στην Ολλανδία, η αναζήτηση πάλι ψυχική υπόθεση είναι. Έτσι, ο μικρός αφηγηματικός λαβύρινθος που στήνει η συγγραφέας σ’ αυτή την πρώτη της εμφάνιση δικαιώνεται πλήρως στο πιο κρίσιμο πεδίο για τον αναγνώστη: το ψυχικό, καθώς όλα γίνονται στην άλλη πλευρά του καθρέφτη. (Γιώργος Ξενάριος)
Η Ηρώ Νικοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική και σκηνογραφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Έχει κάνει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές. Έχει δημοσιεύσει ποιητικές συλλογές: "Ο μύθος του οδοιπόρου" (Αθήνα, 1986), "Χειμερινοί μορφασμοί" (Αθήνα, 1993), "Ανέμου" (Πλανόδιον, 1999), ένα πεζογράφημα, "Σαν σε καθρέφτη" (Μεταίχμιο, 2003), και τη συλλογή διηγημάτων "Ομελέτα με μανιτάρια" (Νεφέλη, 2007). Ποιήματα και πεζά της έχουν δημοσιευθεί στα λογοτεχνικά περιοδικά "Νέα Εστία", "Πλανόδιον", "Εμβόλιμον", "Ελίτροχος", "Ευθύνη", "Παρέμβαση", "Οδός Πανός", "Δυτικές Ινδίες", "Ύλαντρον", "Οροπέδιο", κ.ά., και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ρωσικά και τουρκικά. Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας και της Εταιρείας Συγγραφέων.
