Ο φόνος, ο δόλος, η ανάσα του παιδιού μες στο σκοτάδι του, η βιασύνη της επιθυμίας και της ενοχής, το σκηνικό του θανάτου όταν ήδη είναι συντελεσμένος ή όταν ακόμα ετοιμάζεται σχεδιαζόμενος. Και ο έρωτας σαν παρατράγουδο μιας σημαδεμένης διαδρομής των σωμάτων και των ονομάτων από τον πόθο στον άλλο πόθο κι από το αίμα στο άλλο αίμα κι από την καλημέρα στην άλλη καλημέρα.
Το βλέμμα ν' αφηγείται το άλλο βλέμμα- το σκοτεινό και ξένο, που, όπου κι αν είναι, πάντα "θα μας βρίσκει να το βρίσκουμε". Και η ειρωνική παραμόρφωση των πραγμάτων μέσα στο χρόνο τους, που πάντα θα τους είναι αλλότριος. Και αφοσιωμένος.
Ο κύκλος "Σαν τη Μαρία το πρωί" είναι νυχτερινή γιορτή. Με τους παραμυθάδες της, τους τραγουδιστές της, τους θαυματοποιούς της, τους χορευτές της, τους τρελούς και τους θεατρίνους της. Και τη σιωπή των δέντρων. Στην πλατεία.
Ο Μάνος Λουκάκης γεννήθηκε το 1951 στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Σπούδασε κλασική φιλολογία στην Αθήνα και δίδαξε αρχαία ελληνικά στην ιδιωτική εκπαίδευση (Αθήνα - Ηράκλειο) για δυόμισι δεκαετίες. Από το 1995 έζησε μόνιμα και εργαζόταν στην Αθήνα. Έγραφε κριτική του βιβλίου στο περιοδικό "Μετρό", στην εφημερίδα "Το Βήμα" και σε άλλα έντυπα. Ποίηση άρχισε να γράφει στα δεκαπέντε του. Έφυγε από τη ζωή στις 9 Μαΐου 2011, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο.
