να μη φοβάσαι σκοτεινιά και κρύο ν' απλώνεις φωτεινά κλαδιά το καταχείμωνο
σαν τον πυράκανθο ν' ανθίζεις με το ελάχιστο λίγα να ζητάς πολλά να δίνεις και με τα κοφτερά αγκάθια σου να προστατεύεις τα λευκά άνθη τους φλογισμένους σου καρπούς
δίπλα στο χάδι της ελιάς και της ροδιάς να είσαι εσύ το πάθος κι η αλήθεια της ζωής
