ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ
Περισπούδαστοι στίχοι! Λόγια αυτοαναφορικά!
Καλοδουλεμένοι, εύπλαστοι στίχοι!
Ρωμαλέοι, στιβαροί και καταγγελτικοί!
Μ' αυτοί... Δεν τραγουδάνε όμως πια!
Στίχοι λιτοί και περισσότερο απλοί.
Ίσως να είναι Νοηματικοί!
Λείπουν όμως τα μοιραία μυστικά...
Κι αυτοί... δεν τραγουδάνε τώρα πια!
Και τάχα μας κατευθύνετε.
Και τάχα μας συγκινείτε.
Για κάτι τάχα "σύμβολα" θα πείτε και "concept"
και "αφηγήματα"
για το δράμα του ανθρώπου και τα πάθη του
και για τον πόνο των άλλων και για τη μοναξιά!
Μα όλα αυτά... δεν τραγουδάνε όμως πια!
Λες κι έλειψαν τ' απλά,
αυτά που ανακαλύπτουμε στα ζόρια μας...
Λες κι έλειψε ο ενθουσιασμός για όσα κάμανε
ένας με το τραγούδι κι άλλοι μ' όσα προλάβανε
για τα κοινά, ξοδεμένοι στη δική μας τη σκηνή.
Και το εξόδιο χειροκρότημα πριν τη σιωπή...
Όσο υπάρχει κι αυτή...
Αν δεν την ταριχεύσουνε στο μεταξύ
για μεταπώληση
οι κάποιοι ενδιάμεσοι συντηρητές με εκδηλώσεις μνήμης.
Ως κάποια ανταμοιβή.
Έτσι κι αλλιώς την τέχνη οδηγούνε τώρα οι ενδιάμεσοι...
Τροχονόμοι, μεσολαβητές, με προβλέψεις για τις αγορές...
Πώς έγινε στην τέχνη να θεριέψουν τόσο οι ενδιάμεσοι, μου λες;
Πώς την αφήσαμε την τέχνη έτσι να κυβερνηθεί;
Σάμπως ο πόνος τώρα να 'ναι τεχνητός
κι οι ενοχές σαν μετοχές να δίνουνε και τόκο.
Και τόσες μα τόσες πια παλικαριές!
Κι ούτ' ένα παλικάρι!
Βρε ποιήματα, γιατί δεν διαμαρτύρεστε;
Ο Παντελής Γ. Λαζαρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1941, από γονείς Μικρασιάτες. Τελείωσε το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1958) και άρχισε σπουδές Πολιτικού Μηχανικού στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τις οποίες αργότερα εγκατέλειψε για να σπουδάσει Ζωγραφική και Αρχιτεκτονική.
Μαθήτευσε στο Εργαστήρι του ζωγράφου και καθηγητή του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Χρήστου Λεφάκη.
Το 1968 έγινε επιστημονικός συνεργάτης, αργότερα, βοηθός και επιμελητής (έως το 1977) στην Έδρα Ζωγραφικής και το Εργαστήριο Εικαστικών Τεχνών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Άρχισε να εκθέτει από την περίοδο 1963-1964 και συνέχισε με ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική. Το 1976 συμμετέχει στη Διεθνή Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας. Έργα του βρίσκονται σε ατομικές και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Κατά τη διάρκεια της Χούντας έφυγε στο εξωτερικό όπου δίδαξε με διάφορες πανεπιστημιακές ιδιότητες στις Αρχιτεκτονικές Σχολές του Πανεπιστημίου της Γενεύης και του Πολυτεχνείου της Λωζάνης. Παράλληλα εργάστηκε ως ζωγράφος.
Το 1972 έγινε καθηγητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Κατά τη μεταπολίτευση επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1977 εκλέγεται καθηγητής στην Έδρα Εισαγωγής στην Αρχιτεκτονική του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Από το 1974 ξεκινά έντονη συγγραφική και εκδοτική δραστηριότητα, προσδίδοντας ιδεολογική κατεύθυνση και κοινωνικό χαρακτήρα στην αρχιτεκτονική και πολεοδομική έρευνα. Κεντρικό αντικείμενο των βιβλίων και των μελετών που συνέγραψε, μετέφρασε, επιμελήθηκε και εξέδωσε είναι η πόλη: η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συμπεριφορών, η ποικιλία και οι αντιθέσεις της ζωής μέσα στο χώρο. Οι απόψεις του αυτές τον διαφοροποιούν από εκείνες που έθεταν στο κέντρο της αρχιτεκτονικής την αισθητική του κτιρίου.
Το δημοσιευμένο έργο του μπορεί να διακριθεί σε δύο κατηγορίες. Σε κείμενα που έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και ανεξάρτητες εκδόσεις και σε κείμενα που εντάσσονται στο πλαίσιο οργανωμένων εκδοτικών σειρών, που ίδρυσε και διηύθυνε προβάλλοντας βασικά μελετήματα και θέσεις οι οποίες απουσίαζαν από την ελληνική αρχιτεκτονική βιβλιογραφία, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον από το τεχνοκρατικό και αισθητικό πεδίο στο κοινωνικό και πολιτικό.
Παράλληλα με τις πανεπιστημιακές, συγγραφικές και ερευνητικές του δραστηριότητες ασχολήθηκε ήδη από τις αρχές του 1960 με τα κοινά και την πολιτική.
Διετέλεσε Πρόεδρος (1984-1990) και αργότερα Πρύτανης (1998-2002) του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Σήμερα είναι Πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Ζει και εργάζεται στον Βόλο και στην Αθήνα.
Μη Διαθέσιμο
