"Παύλαινα, βάλε το τηλέφωνο στο στόμα και μίλα στον Παύλο. Σ' ακούει" της λέει και κλείνει την πόρτα του θαλάμου. Μετά μπαίνει στη γραμμή για να διαπιστώσει εάν ο Παύλος και η Παύλαινα άρχισαν να μιλάνε. Ακούει τον Παύλο να φωνάζει: "Εμπρός, έλα, γυναίκα".
Απ' την Παύλαινα ακούγονταν ένα πνιχτό "μουουου". Ο υπάλληλος πηγαίνει και ανοίγει ξανά την πόρτα του θαλάμου και τι να δει... Η Παύλαινα είχε το τηλέφωνο στο χέρι και το καλώδιο στο στόμα. Τι να κάνει κι αυτός, της έβαλε το ακουστικό στο αυτί κι η Παύλαινα μπόρεσε επιτέλους να μιλήσει με τον Παύλο.
*
Μια σύνδεση με μια άλλη εποχή, όχι πολύ μακρινή, οπωσδήποτε όμως διαφορετική. Μια εποχή χωρίς τεχνολογία και οικονομική άνεση, στην οποία όμως περίσσευε η χαρά. Οι άνθρωποι γελούσαν πιο πολύ, γελούσαν ακόμα και με τα βάσανά τους. Ήταν απλοί, αγνοί, καλοκάγαθοι, γνήσιοι, με μια αφέλεια και μια αθωότητα στη συμπεριφορά τους. Γελάστε κι εσείς μαζί τους. Γελάστε με την καρδιά σας.
Δούλεψε στον ΟΤΕ από τα δεκαοχτώ της. Της άρεσε να μιλάει στις γραμμές και να εξυπηρετεί ανθρώπους. Γι' αυτό, κι όταν ήρθε η σύνταξη, δεν έφυγε κουρασμένη. Κι έτσι είχε ενέργεια για καινούργια πράγματα, που πάλι είχαν σχέση με την επικοινωνία και την προσφορά (ρεφλεξολογία, συστημική αναπαράσταση, εθελοντική δράση σε παιδιά με ειδικές ανάγκες που έχουν καρδούλα που λάμπει). Το βιβλίο "Σας παρακαλώ με συνδέετε με το γέλιο;" το έγραψε για να τιμήσει τον ΟΤΕ, τους συναδέλφους της, την πόλη της, την Καρδίτσα, και τους ανθρώπους της.
