Αυτός ο τόπος είναι άγονος αλλά και όμορφος επειδή η θάλασσα συντροφεύεται από το βουνό με καταλύτη τους το φως. Η αρχιτεκτονική του παρελθόντος του δένει με την ιστορική κληρονομιά των Μανιατών, η οποία ξεπερνά τα όρια του θρύλου και η φυσική ομορφιά όταν συνδυάζεται με την καλοσύνη φτιάχνει στις καρδιές των ανθρώπων θαλπωρή, σαν να βρίσκεται κανείς στην βασιλεία των ουρανών. Αυτός ο τόπος για τους επισκέπτες του έχει κάτι το μεταφυσικό. Τα μυστικά του όμως δεν περιγράφονται με λόγια αλλά τα αισθάνεται όποιος τον κατοικήσει. Εκείνος που θα κοιμηθεί στην αγκαλιά της ακροταιναρίτικης γης θα ονειρευτεί και μετά θα ξυπνήσει στην ευωδιά της αυγής της, την οποία αρωματίζουν οι οσμές της αγριορίγανης, του φασκόμηλου, του ασπαλαθρού και του θυμαριού. Όταν μπολιασθεί η ψυχή του από την αύρα της καλοσύνης των προγόνων του που έζησαν φτωχοί και πέθαναν πλούσιοι από αισθήματα, αφού γεννήθηκαν με σφιγμένες τις γροθιές και έφυγαν με ανοιχτά τα χέρια, αφήνοντάς μας για κληρονομιά την ελευθερία. Σ' αυτόν τον τόπο αναζήτησε ο Ανέστης τον μύθο του. Αυτόν που του χρειαζόταν για να κατανοήσει τα απρόοπτα που του συνέβησαν, μήπως ξεπεράσει το δίλημμα τι να κρατήσει από τα βιώματά του και τι να απορρίψει. Έναν μύθο φυσικό αλλά όχι ανθρώπινο, έναν μύθο που να περιγράφει ένα δόγμα χωρίς όμως λόγια...
O Bασίλης Πατρικάκος γεννήθηκε στο Γύθειο και σπούδασε Iατρική. Oνομάστηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου Aθηνών και ασκήθηκε στη χειρουργική, την οποία υπηρετεί από τη θέση του αναπληρωτή διευθυντή σε κρατικό νοσοκομείο. Έχει εκδώσει τον "Γυιό της Σύγκριας" (εκδόσεις Μαυρίδη), "Tα δέντρα μεγαλώνουν επουλώνοντας τις πληγές τους" (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα), και "Χωροχρονικές εκτροπές" (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα). Σκοπός της συγγραφικής του δραστηριότητας είναι να εκφράσει την άποψή του πως στη ζωή το κύριο καθήκον μας είναι να ομολογούμε στους ανθρώπους τη συνειδητότητά μας, αν η ζωή έχει ως σκοπό της να επενδύσει την ύλη με συνείδηση. Kαι στον κόσμο των ανθρώπων πνευματικότητα είναι να ντύνουμε το συναίσθημά μας με αυτογνωσία.
