Μέσα στα σημερινά μας βιώματα, μέσα στις ρωγμές του χρόνου, που «αυτός» αμετακίνητος μένει, ψάχνουμε. Σε μυστικούς καθρέπτες μέσα, σε σβησμένες θύμισες, υποδεχόμαστε διαδρομές. Άλλες μακρόχρονες και άλλες σύντομες. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι η ζήση, παρά «μια διαδρομή». Ποιος μας βεβαιώνει, πόσο ακόμη θα αναμετριώμαστε με τον χρόνο; Απέραντη νοσταλγία, για 'κείνες που διαβήκαμε. Πίκρα ανείπωτη για κάποιες επώδυνες, χθεσινές, σημερινές. Εμπειρίες, όλες καλές, κακές, αποθηκευμένες στο φορτίο που κουβαλάμε και ροκανίζει το νου. Μερικά απόκρυφα στιγμών, κάποιες αναζητήσεις, μας χαϊδεύουν, με τρυφερότητα. Για να διαπραγματευτούμε, με το μέλλον, τα επόμενα βήματα μας, τις επόμενες διαδρομές....
Η Ζωή Τατάκη - Ιωσηφίδου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έζησε το περισσότερο διάστημα από τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια στην Αντιγόνη (σ' ένα από τα Πρικγηπόνησα). Τα πρώτα γράμματα τα διδάχτηκε στην "Αστική Σχολή Αντιγόνης και συνέχισε στην Κωνσταντινούπολη στο Κεντρικό Παρθεναγωγείο. Στη συνέχεια ειδικεύτηκε στις δημόσιες σχέσεις και εργάστηκε αρκετά χρόνια σε πολύ γνωστή μεγάλη Τράπεζα της Κωνσταντινούπολης (ΑΚ-ΒΑΝΚ) στο τμήμα δημοσίων σχέσεων.
Το 1967, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Αξιοποιώντας εικόνες, συναισθήματα και βιώματα, και προσπαθώντας να τα μετουσιώσει σε νοσταλγικά ποιητικά συνθέματα, πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με την ποιητική συλλογή της "Όταν οι γλάροι πετούν χαμηλά" (Αθήνα, 2000). Έκτοτε, δεν έπαυσε να ασχολείται με την ποίηση, αλλά και με τον πεζό λόγο και παράλληλα να δημοσιεύσει κατά καιρούς ποιήματα και πεζά της (Λογ. περ. "Η Δεξαμενή", εφημ. "Ο Πολίτης").
