Το να επιχειρήσει κανείς σε μια μονογραφία-μελέτη ν' ασχοληθεί με τις πολλαπλές όψεις της δημιουργικής μεγαλοφυΐας του Σεργκέι Αϊζενστάιν, είναι τόλμημα μάλλον πολύ δύσκολο και προπαντός ριψοκίνδυνο. Βασικός λόγος: ο ίδιος ο Αϊζενστάιν έχει αναλύσει διεξοδικά και με τόση οξύνοια και διαύγεια το έργο του, ώστε ο μελετητής είναι αναπόφευκτα "υποχρεωμένος" ν' αναφερθεί πρωτίστως και βασικά στα δικά του κείμενα. Οι μελετητές είναι πλήθος και δεν έχει μείνει ανεξερεύνητη, ή έστω στο ημίφως, η παραμικρή γωνιά που να αναφέρεται στη μορφολογία, τη θεματική, την τεχνική, την αισθητική ή την ιδεολογική τοποθέτηση. Υπάρχει κίνδυνος τετριμμένης επανάληψης ή και η συνεχής αναφορά σε άλλα κείμενα. Στον φιλμικό χώρο, στη βιβλιογραφία σχετικά με τον Αϊζενστάιν, σχεδόν τα πάντα είναι γνωστά. Μια καινούργια αντιμετώπιση του έργου από διαφορετική οπτική γωνία ή η πολύ υποκειμενική έκθεση του θέματος σαν "πρωτοτυπία" μπορεί να οδηγήσει σε αμφισβητούμενες τοποθετήσεις, απ' τις οποίες θα λείπει ο σεβασμός προς το έργο.
[...]
Γεννήθηκε το 1936, στην Κωνσταντινούπολη. Ασχολήθηκε με τη μουσική από νεαρή ηλικία (πιάνο), και αργότερα με τον κινηματογράφο (στο Κέντρο Σπουδών Θεάτρου-Κινηματογράφου, Σχολή σκηνοθετών κινηματογράφου των Ε. Καλκάνη - Κ. Φωτεινού), και τη λογοτεχνία (είναι τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών).
Έχει εκδώσει τα ακόλουθα: Μουσική: Μπάρτοκ (1969) του Pierre Citron (μετάφραση), Μουσικά κείμενα (1978), Μότσαρτ - χρόνια ωριμότητας (1991), Η μοναξιά του Γιοχάνες Μπραμς και Βίλχελμ Φρίντεμαν Μπαχ (2002). Κινηματογράφος: Το κινούμενο σχέδιο - Animation (1975 και 1986). Λογοτεχνία: Η ρωσική πρωτοπορία στην πεζογραφία (1968), Γκυ ντε Μωπασάν (σύντομο δοκίμιο, και δύο εκτενή δοκίμια: Χάινριχ φον Κλάιστ - Γκέοργκ Μπύχνερ και Ιούλιος Βερν που είναι προς έκδοση.
Θεωρητικά κείμενα, μελετήματα και κριτικά σημειώματά του δημοσιεύτηκαν σε κινηματογραφικά, λογοτεχνικά και μουσικά περιοδικά ή επιθεωρήσεις: "Φιλμ", "Σύγχρονος Κινηματογράφος", "Σινεμά", "Τομές", "Νέα Εστία", "Η Λέξη", "Φωνόγραφος", "Η Δεξαμενή".
