"Έχω πάντα μαζί μου μια moleskin (έτσι λέγονται αυτές οι ατζέντες με το σκληρό μαύρο κάλυμμα) που στις σελίδες της εκχέω τις καθημερινές μου αμφιβολίες, τους καθημερινούς μου φόβους, την καθημερινή μου αγανάκτηση. Εκεί μέσα καταγράφω επίσης άρθρα, κεφάλαια μυθιστορημάτων, διηγήματα, συνταγές μαγειρικής, πράγματα που έχω υποσχεθεί να κάνω και που κατά κανόνα τα ξεχνώ. Έχω μια παθιασμένη σχέση με τις ατζέντες moleskin και χαίρομαι όταν κάποιος αναγνώστης ή κάποια αναγνώστρια ομοιοπαθής (στο κάτω κάτω, γι' αυτό γράφω: για να γνωρίζομαι με ομοιοπαθείς), μου χαρίζει μία, παρθένο και τυλιγμένη ακόμα με σελοφάν. (...)
Τα κείμενα που ακολουθούν, βγήκαν απ' τις τρεις ατζέντες moleskin που αγόρασα ανάμεσα στον Ιανουάριο του 2002 και τον Ιανουάριο του 2004· έκτοτε, όπως έγραψε κι ο Βικέντιος Βαν Γκογκ στον αδελφό του, Τεό, "ανεμόμυλοι μπορεί να μην υπάρχουν πια, αλλά ο άνεμος εξακολουθεί να φυσάει".
Τα κείμενα που γράφει ένας συγγραφέας σαν τον Λουίς Σεπούλβεδα, είτε για ν' ασκήσει κριτική κατά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, είτε για να στιγματίσει την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκάλεσε το ναυάγιο ενός πετρελαιοφόρου στ' ανοιχτά της Γαλικίας, είτε για να αφηγηθεί αναμνήσεις του, είναι απολύτως συνυφασμένα με τον χαρακτηριστικό παθιασμένο τρόπο του να βλέπει τον κόσμο.
Εδώ, ο Σεπούλβεδα δεν πιστοποιεί μόνο την ακάματη πολιτική, κοινωνική και ανθρωπιστική του στράτευση, αλλά και αποδεικνύει γι' άλλη μια φορά, μέσα από μεστά σύντομα κείμενα, το συγγραφικό του ταλέντο, αυτό που, όπως γράφει, του άνοιξε απ' τα εφηβικά του χρόνια "τον πιο αχανή ορίζοντα: αυτόν της λογοτεχνικής δημιουργίας".
Ο Luis Sepulveda (Λουίς Σεπούλβεδα) γεννήθηκε το 1949 στο Ovalle, στο βορρά της Χιλής. Στα 15 του χρόνια έγινε μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας. Σπούδασε σκηνοθεσία θεάτρου στο Σαντιάγο. Το 1969 πήρε πενταετή υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, αλλά πέντε μήνες αργότερα εκδιώχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση λόγω "κακής διαγωγής": είχε πιάσει φιλίες με αντιφρονούντες. Ένθερμος υποστηρικτής του Σαλβατόρ Αλιέντε, μπήκε στην προσωπική του φρουρά το 1973. Μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ φυλακίστηκε, βασανίστηκε, κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάστηκε σε ποινή είκοσι οκτώ ετών. Μετά από δυόμισι χρόνια εγκλεισμού του αποφυλακίστηκε με παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας και εξορίστηκε από τη Χιλή. Κατέφυγε στο Εκουαδόρ, όπου οργάνωσε θεατρικό θίασο. Έγραψε ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα και δημιούργησε θεατρικές ομάδες στο Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία. Έζησε έξι μήνες στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους Σουάρ, στο πλαίσιο αποστολής της Unesco, και αποκόμισε εμπειρίες που άλλαξαν την αντίληψή του για τον κόσμο και του πρόσφεραν, αργότερα, το υλικό για το πρώτο του μυθιστόρημα: "Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης" (1989). Το 1979 κατατάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία "Σιμόν Μπολιβάρ" και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Νικαράγουας, στην οποία, μετά την επικράτηση της επανάστασης, εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Την επόμενη χρονιά (1980) εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη και έγινε ακτιβιστής της Greenpeace. Ταξίδεψε σ' όλον τον κόσμο και του απονεμήθηκαν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά βραβεία. Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι: "Ο κόσμος του τέλους του κόσμου" (1989), "Όνομα ταυρομάχου" (1994), "Patagonia express" (1995), "Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει" (1996), "Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer" (1996), "Hot Line, Γιακαρέ" (1997), "Η τρέλα του Πινοσέτ" (2002), "Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ" (2004), "Η δύναμη των ονείρων" (2006). Σήμερα ζει στην Ισπανία.
(φωτογραφία: Daniel Mordzinski)
