Σε έγκυρους χώρους σύγχρονης τέχνης βλέπουμε να παρουσιάζονται και να προβάλλονται μεταξύ άλλων, και έργα όπως: τυχαίοι ή τακτοποιημένοι σωροί οικοδομικών ή άλλων υλικών, παλιά ή καινούρια κοινά χρηστικά αντικείμενα ή και πραγματικά σκουπίδια απλώς ακουμπισμένα στο δάπεδο, πίνακες με καταφανώς ηθελημένη απουσία όχι μόνο αντιληπτής μορφής και περιεχομένου αλλά και οποιουδήποτε ίχνους χρωματικής ή άλλης επέμβασης, ακόμη και έργα όπου η γραπτή ή προφορική εκφορά της καλλιτεχνικής ιδέας υποκαθιστά την παρουσία του ίδιου του έργου, φωτογραφίες δημοσιογραφικού χαρακτήρα, καταφανώς άτεχνα βίντεο προσωπικών απόψεων ή πολιτικών γεγονότων και ούτω καθεξής. Εννοείται λοιπόν ότι αυτά βρίσκονται εκεί για να τα προσλάβουμε ως έργα τέχνης αντιπροσωπευτικά της εποχής μας.
Τι λοιπόν συμβαίνει και γιατί; Πρόκειται όντως για έργα τέχνης, με τη γνωστή έννοια του όρου, ή για απάτη, ή για αυταπάτη, ή για κάποιο άλλο είδος έκφρασης που έχει αντικαταστήσει την τέχνη; Μήπως ίσως ο βασιλιάς είναι γυμνός και οι αυλικοί σιωπώντες; Μήπως, ίσως, έχουμε εισέλθει σε μια νέα φάση πολιτισμικής έκφρασης μη συγκρίσιμης με την παλιά και γι' αυτό, για πολλούς, δύσκολα αποκωδικοποιήσιμης; Μήπως έχει επέλθει το τέλος της τέχνης; Το τέλος της ιστορίας; Το τέλος του κόσμου;
Ο Πάνος Τζώνος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940. Είναι αρχιτέκτονας, καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει μελετήσει ιδιωτικά και δημόσια κτίρια, κυρίως κτίρια πολιτισμού, και έχει συγγράψει βιβλία για τη θεωρία και την πρακτική της αρχιτεκτονικής. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα έχουν επικεντρωθεί στη συγχρονική και διαχρονική θεώρηση του σχεδιασμού. Παράλληλα έχει ασχοληθεί με την εικαστική και λογοτεχνική έκφραση.
