Σιωπηλός, αντάξιος θάνατος

Ο Θεός ήταν πάντα Υποκριτής για τον Τζάστιν. Ενεργούσε με αξιοθαύμαστη ακρίβεια και όλα αυτά που συνέβαιναν είχαν μια απόλυτη συνέπεια. Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η ύπαρξη του ήταν εναρμονισμένη με την αρρώστια κι η ζωή του δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει ένα συγκεκριμένο νόημα. Εκείνο το μοιραίο βράδι ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι με το βλέμμα καρφωμένο στο ίδιο σημείο αρκετή ώρα. Ένοιωθε πως ήταν θεατής ενός ανατριχιαστικού ευρήματος που εντοπίστηκε μπροστά στα μάτια του και άρχισε να τον περικυκλώνει. Δεν καταλάβαινε πια που βρισκόταν και τι γινόταν. Έβλεπε σκόρπιες εικόνες που τον αναστάτωναν ακόμα περισσότερο. Δυνατές φωνές άρχισαν να ελευθερώνονται μέσα στο κεφάλι του και ούρλιαζαν ασταμάτητα. Ήταν μεταλλικές, χωρίς χρώμα και τον γέμιζαν απελπισία και τρόμο. Ένας ανεξήγητος πόνος διαπέρασε το κρανίο του και ολόκληρο το οπτικό πεδίο σκοτείνιασε. Η επαφή με την πραγματικότητα φαινόταν πια αδύνατη. Ο γιατρός προειδοποίησε όλη την οικογένεια. «Αποδιοργάνωση της προσωπικότητας, αυτό που ονομάζεται διάσπαση των ψυχικών λειτουργιών με έκπτωση του συναισθήματος, απώλεια της επαφής και ψευδαισθήσεις. Αν δεν εμφανιστεί η μορφή των παραληρημάτων, τότε μιλάμε για την κατατονική σχιζοφρένεια στην οποία υπερισχύουν οι ψυχικοί και κινητικοί αυτοματισμοί. Ο Τζάστιν θα απομονωθεί, θα γίνει κυκλοθυμικός ή ακόμα και παρανοϊκός. Οι αλλαγές στην αντίληψη θα φέρουν τα πάνω κάτω στον κόσμο του...»