... Κάποιες φορές, καθώς σκύβει να βγάλει τα παπούτσια, νιώθει πως το κεφάλι της φουσκώνει και γεμίζει όλο το δωμάτιο. Τότε βλέπει το πανικόβλητο φάσμα του εαυτού της να βγαίνει στην πόλη. Ψάχνει πυορροούσες φουσκάλες στις άκρες των δρόμων, σε στοές. Ψηλαφεί διαβρωτικά έλκη στις εσοχές κτιρίων, χαμηλά στην Ερμού. Αποφεύγει, όμως, να διασχίζει πλατείες με εκτεταμένο έρπητα...
Tρεις γυναίκες από τη δεκαετία του εξήντα μέχρι σήμερα, κινούνται από το Μεταξουργείο μέχρι του Γκύζη, από την Πλάκα μέχρι τη Νεάπολη. Η αστυνομία ζητά πληροφορίες από την Άννα σχετικά με τον Αστρίτ, που θεωρείται εξαφανισμένος, αυτός όμως φιλοξενείται από την ανέραστη Φανή, παλιά γνώριμη της Άννας. Η Ελένη έχει μόλις αποφυλακιστεί και σκοντάφτει πάνω στο μαύρο κουτί του παρελθόντος.
Το υποβαθμισμένο κέντρο της πόλης συγκροτεί την αφηγηματική σκηνή. Ανέστιοι, απάτριδες, κλονισμένοι, οργισμένοι, ματαιωμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν το σκοτεινό ασανσέρ της μνήμης, της μοναξιάς, της βίας, της ωμής πραγματικότητας.
H Κατερίνα Ι. Παπαντωνίου γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται ως δικηγόρος. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δημοσιεύει διηγήματα σε εφημερίδες και περιοδικά από το 2010. Έχει εκδώσει τις νουβέλες Σκοτεινό Ασανσέρ (Τόπος, 2016) και Δεν θα είσαι εκεί (Τόπος, 2019) και έχει συμμετάσχει στους συλλογικούς τόμους H φωνή της (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2023), Φόνος (πολωνική ανθολογία ελληνικών αστυνομικών διηγημάτων, 2022), Ξένο σώμα (2021), Η Αθήνα αύριο (2018), Όλα είναι χάος (2014), Ιστορίες Μπονζάι (2011).
Είναι ιδρυτικό μέλος του Δικτύου γυναικών συγγραφέων κατά της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών «η φωνή της».