Η παραγωγή "ανθρώπινων απορριμμάτων" (ακριβέστερα, η σπατάλη ανθρώπινων ζωών, η δημιουργία "περιττών" πληθυσμών από μετανάστες, πρόσφυγες κι άλλους παρίες) αποτελεί αναπόδραστη συνέπεια της διαδικασίας του εκσυγχρονισμού, της εξέλιξης της νεοτερικότητας. Είναι μια αναπόφευκτη παρενέργεια της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και της αναζήτησης της κοινωνικής ευταξίας που χαρακτηρίζει τη νεοτερικότητα.
Για όσο χρονικό διάστημα μεγάλα τμήματα του κόσμου παρέμεναν, πλήρως ή μερικώς, εκτός της διαδικασίας του εκσυγχρονισμού, αντιμετωπίζονταν από τις εκσυγχρονισμένες κοινωνίες ως τόποι που είχαν τη δυνατότητα να απορροφήσουν τον πλεονάζοντα πληθυσμό των "ανεπτυγμένων χωρών". Σε όλην αυτή την περίοδο, μπορούσαν ακόμη να αναζητηθούν (και να βρεθούν προσωρινά) παγκόσμιου χαρακτήρα λύσεις σε τοπικώς παραγόμενα προβλήματα υπερπληθυσμού. Καθώς όμως ο εκσυγχρονισμός αγγίζει πλέον και τις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη, ο "περιττός πληθυσμός" παράγεται παντού - και όλες ανεξαιρέτως οι περιοχές του κόσμου είναι πια υποχρεωμένες να υποστούν τις συνέπειες του παγκόσμιου θριάμβου της νεοτερικότητας. Κι έτσι, η ανάγκη πλέον είναι να βρεθούν (μάταια, όπως φαίνεται) τοπικές λύσεις σε παγκόσμιου χαρακτήρα προβλήματα. Η παγκόσμια διάχυση της νεοτερικότητας έχει προκαλέσει τη δημιουργία συνεχώς αυξανόμενων κατηγοριών ανθρώπων οι οποίοι στερούνται τα απαραίτητα μέσα επιβίωσης, ενώ ο πλανήτης μας διαθέτει όλο και λιγότερο χώρο για να τους εγκαταστήσει. Εξ ου και οι καινούργιες ανησυχίες αναφορικά με τους "μετανάστες" και τους "πολιτικούς πρόσφυγες", αλλά και ο όλο και σημαντικότερος ρόλος που οι "φόβοι ασφαλείας" παίζουν στη σύγχρονη πολιτική θεματολογία.
Με οξυδέρκεια, αλλά και πάθος το νέο έργο του Ζίγκμουντ Μπάουμαν επιχειρεί να αναλύσει τις πολλαπλές συνέπειες που έχει επιφέρει ο μείζων αυτός μετασχηματισμός στη σύγχρονη πολιτική και κουλτούρα. Η διεισδυτική ανάλυση του Μπάουμαν καταδεικνύει ότι στο πρόβλημα της αντιμετώπισης των "ανθρώπινων απορριμμάτων" βρίσκεται το κελιδί για την κατανόηση αρκετών από τα ανεξήγητα φαινόμενα που χαρακτηρίζουν τη συλλογική ζωή των σημερινών ανθρώπων -από τις στρατηγικές παγκόσμιας κυριαρχίας μέχρι τις πιο ιδιωτικές πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων.
Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν γεννήθηκε στο Πόζναν της Πολωνίας το 1925. Σε ηλικία 18 ετών κατετάγη στον Ελεύθερο Πολωνικό Στρατό και πολέμησε ενάντια στη ναζιστική κατοχή. Παρέμεινε στο στρατό και μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου αλλά τελικά αποστρατεύτηκε εξαιτίας της αντισημιτικής εκκαθάρισης. Ο Μπάουμαν ολοκλήρωσε μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών στις κοινωνικές επιστήμες και το 1954 έγινε λέκτορας στη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας. Ζει από το 1968 στην Αγγλία. Από το 1972 μέχρι το 1990 διετέλεσε καθηγητής και πρόεδρος του τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Λιντς. Σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής κοινωνιολογίας στα Πανεπιστήμια του Λιντς και της Βαρσοβίας. Η σκέψη του Μπάουμαν έχει δεχτεί επιρροές από σημαντικούς διανοούμενους του 19ου αιώνα, όπως τον Καρλ Μαρξ και τον Μαξ Βέμπερ, αλλά και του 20ού αιώνα, όπως τον Τεοντόρ Αντόρνο, τον Κορνήλιο Καστοριάδη και τον Εμανουέλ Λεβινάς. Ο Μπάουμαν πιστεύει ότι η κοινωνιολογία είναι υπόθεση ηθική: "Το να σκεφτόμαστε κοινωνιολογικά σημαίνει ότι καταλαβαίνουμε περισσότερο τους ανθρώπους γύρω μας, κατανοούμε τις ελπίδες τους και τις επιθυμίες τους, τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους". Έχει τιμηθεί με τα βραβεία European Amalfi Prize for Sociology & Social Sciences (1990) και Adorno (1998).
Μη Διαθέσιμο
