Σε μια κοινωνία που στηρίζει την ύπαρξή της στο ξέσκισμα της σάρκας του διπλανού της, τίποτε δεν είναι ικανό να εντυπωσιάσει τους θύτες και τα θύματά της. "Τα έχουν δει όλα", ζώντας σε περίοδο ανυπαρξίας κάθε είδους ηθικής, αρχών, προτύπων, ευαισθησίας και καλοσύνης. Τα πάντα έχουν καταρρεύσει στα απλοϊκά μας μάτια, διαπιστώνοντας πως κυρίαρχου στόχοι αυτής της κοινωνίας είναι η απληστία, ο εύκολος πλουτισμός, η κάθε μορφής πορνεία, η αλαζονεία σε κάθε μορφής εξουσία, η διασπορά της "συνωμοσίας", η συνενοχή, η παντελής αδιαφορία, η σήψη και η διαφθορά κυριαρχούν... και... και... και...
Όλα αυτά είναι δίπλα μας. Δεν εντυπωσιάζουν, γιατί κάποιους δεν τους έχουν αγγίξει. Με το άγγιγμα, όμως, μια "Μέδουσας" στο πετσί του καθενός, τα πάντα αλλάζουν... Πετρωμένος από τα συμβάντα γύρω του, αναρωτιέται αν μέσα απ' αυτή την παχύρρευστη λάσπη είναι δυνατόν να απεγκλωβιστούν λευκά περιστέρια. Ένδειξη ελπίδας για το μέλλον. Πετρωμένος, αναρωτιέται αν ο άνθρωπος γεννιέται με συγκεκριμένο χαρακτήρα ή διαμορφώνεται στην πορεία από τα συμβάντα της ζωής του. Αναρωτιέται γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί ο άνθρωπος ξεσκίζει τις σάρκες του διπλανού του, καθιερώνοντάς του ως τροφή για να στηρίζει την ύπαρξή του.
Αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν γονείς να καταστρέφουν τα παιδιά άλλων. Πώς είναι δυνατόν να συντελούνται εγκλήματα χωρίς ποτέ να υπάρξει τιμωρία, να επέλθει η κάθαρση, καθώς τα εγκλήματα κατά ψυχών δεν έχουν απτές αποδείξεις... Πλανώνται στις συνειδήσεις των εφήβων -θαυμάτων της κοινωνίας- "Μέδουσας" για ολόκληρη της ζωής τους, αναζητώντας την τιμωρία για το έγκλημα που έγινε εις βάρος τους.
Μια αληθινή ιστορία είναι το θέμα του βιβλίου, που θα προβληματίσει γονείς και παιδιά, στο ξεκίνημα της ζωής τους... καθώς η "Μέδουσα" καραδοκεί στον επάνω ακριβώς όροφο του διαμερίσματός τους...
Η Βένη Παπαδημητρίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα. Πήρε πτυχίο ασυρματιστή στο Εμπορικό Ναυτικό. Την κέρδισε, όμως, η δημοσιογραφία. Σπούδασε ΜΜΕ, εργάστηκε για πολλά χρόνια στην εφημερίδα "Απογευματινή" και "Απογευματινή της Κυριακής". Καταξιώθηκε στο χώρο, αρχικά με το "ανθρωπιστικό" ρεπορτάζ, μεταφέροντας τα προβλήματα, τον πόνο και την οδύνη των ανθρώπων... Στη συνέχεια, ασχολήθηκε με επιστημονικά θέματα και την έρευνα, μέχρι το άδοξο κλείσιμο της εφημερίδας. Υπήρξε συνεργάτης επιστημονικών περιοδικών, εργάστηκε στη "Ραδιοτηλεόραση", σε Γραφείο Τύπου πολιτικού κόμματος. Δίδαξε δημοσιογραφία στο Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Μπότση.
Το πρώτο βιβλίο της με τίτλο "Σπάζοντας τα δεσμά της νεύρωσης" (εκδόσεις Λιβάνη) προτάθηκε δύο φορές για βραβείο στην Ακαδημία Αθηνών από τον ακαδημαϊκό Κ. Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο.
