Με το σουραύλι του καλοκαιριού πάντα χαίρεσαι. Μπορείς να περάσεις μέσα από το δάσος του πόνου, χωρίς να δειλιάσεις.
Κάπου στο βάθος ακούς τη γλυκιά, τη θριαμβευτική μουσική του...
Είναι μια ευλογημένη ώρα και δε θα πρέπει να τη χάσεις με τίποτε!
Το γλυκό πουλί της νιότης δοκιμάζει πάλι τα φτερά του και είναι έτοιμο να πετάξει, να του δώσεις μόνο λίγο χώρο από το δικό σου ουρανό και λίγο χρόνο. Αυτό θα βρει μόνο τον ρυθμό. Εσύ σε μιαν άκρη θ' ακουμπάς πάλι τα κρυφά όνειρά σου, στις λίγες στάχτες παλιές που έμειναν από τ' αποκαΐδια της δικής σου αγάπης, που η πυρακτωμένη μνήμη σου σαν ακριβά κειμήλια τα συντηρεί...
Είναι και αυτή μια στάση αποδοχής, τραγικά σκληρής, μέσα στο άχαρο παιχνίδι της ανθρώπινης ματαιότητας, μα ευτυχώς δεν είναι πλάνη.
Είναι ένα αληθινό απόσταγμα ομορφιάς από τις εξάρσεις της περασμένης σου ζωής, ένα μεθυστικό άρωμα που δε χάνει ποτέ τη δύναμη, ούτε την αξία του.
Είναι ένας μικρός θρίαμβος της ανθρώπινης ύπαρξης ο έρωτας γιατί κρύβει μέσα του το διαχρονικό θαύμα, που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντοτε και κάνει τον άνθρωπο πότε τραγικά ενθουσιώδη και πότε τρομακτικά ευτυχή!...
Το παιχνίδι αυτό επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται.
Ο Γιάννης Κ. Χατζηιωάννου γεννήθηκε στο χωριό Καλή του Ν. Πέλλας το 1927. Από το 1985 κατοικεί με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη. Υπηρέτησε ως δάσκαλος σε διάφορα Δημοτικά σχολεία της Μακεδονίας. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει 20 λογοτεχνικά βιβλία (13 με ποιήματα και 7 με πεζά).
