Σαν κεραυνός
(20 Μαρτίου 2013)
Στην άνοιξης την πρώτη μέρα σ΄άδραξε
Του Χάροντα το ατσαλένιο χέρι,
Εσένα μονάκριβο παιδί μου άρπαξε
Κι αιματοστάλακτη η καρδιά υποφέρει.
Ποτέ δεν πίστευα πως τέτοιος κεραυνός
Της ζήσης μου θα γκρέμιζε το κάστρο,
Μα νιώθω της ψυχής σου της αγνής το φως,
Θα βρει για ταίρι, τ' ουρανού έν' άστρο.
Τίποτα δεν μαρτυρούσε ότι θα χαθείς,
Πέταξες σαν πουλί στου άπειρου τα πλάτια,
Ήταν γραφτό αγόρι μου ν' αναπαυτείς,
Κι έγιναν βρύσες της μάνας σου τα μάτια.
Τα πράγματά σου μόλις αντικρύζω,
Αυτά που άγγιξαν τα χέρια τα δικά σου,
Στις μνήμες τους τις άγιες γονατίζω
Και με βουβές κραυγές φωνάζω τ' όνομά σου.
