Σπάνια πια πίνω. Οι καταπακτές μου κρατιούνται κλεισμένες. Κανά δυο φορές ήρθαν οι περιστάσεις έτσι που ήπια λίγο παραπάνω. Οι καταπακτές άνοιξαν. Αλλά ο αγαπημένος μου δεν είναι πια εδώ για να του πω τον έρωτά μου. Η κάρτα με τον κοιμισμένο φτερωτό έρωτα ήταν κατά γης, με ροδιές φορτηγού αυτοκινήτου επάνω του. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο οδηγός.
Η Δήμητρα Μήττα γεννήθηκε στη Βέροια το 1959. Σπούδασε φιλοσοφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ., όπου έκανε τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές της σπουδές και έρευνα στο ίδιο Πανεπιστήμιο σε θέματα Φιλοσοφίας της Μυθολογίας. Είναι καθηγήτρια φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης) και διδάσκει Ιστορία του Αρχαίου Θεάτρου και Δραματολογία σε δημόσιες και ιδιωτικές σχολές. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1989. Έχει συνεργαστεί με τα λογοτεχνικά περιοδικά "Παραφυάδα", "Τραμ", "Πόρφυρας", "Φηγός", "Ρεύματα", "Πάροδος", ενώ μελέτες σχετικά με ζητήματα Μυθολογίας έχει δημοσιεύσει σε πρακτικά συνεδρίων, συλλογικούς τόμους και επιστημονικά περιοδικά. Βιβλιοκρισίες, σχόλια και λογοτεχνική κριτική δημοσιεύει σε εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και στις ηλεκτρονικές σελίδες του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας και του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου.
Μη Διαθέσιμο
