Ο Ισαάκ Μπάμπελ (1894-1940) είναι ένας επαναστάτης, ανθρωπιστής, Εβραίος της Οδησσού, ο οποίος παρατηρεί τις σαρωτικές αλλαγές που επιφέρει η επανάσταση των μπολσεβίκων, στοχάζεται για τον πόλεμο και την ανθρώπινη μοίρα, θέτει βασανιστικά ερωτήματα για το άτομο και τις πράξεις του και καταγράφει στα έξοχα διηγήματά του τις πιο μύχιες σκέψεις του με λόγο συμπυκνωμένο, ρέοντα, δυναμικό και βαθιά αληθινό.
Στα "Χρονικά του '18" αποτυπώνει με την καθαρότητα της δημοσιογραφικής γραφής την ταραγμένη ζωή στην Πετρούπολη, όταν την πόλη σαρώνει ο εμφύλιος πόλεμος που άρχισε αμέσως μετά την επανάσταση.
Στο "Πεδίο της τιμής" αφηγείται ιστορίες παρμένες από τα απομνημονεύματα Γάλλων στρατιωτών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και φωτίζει έξοχα τους ανθρώπινους χαρακτήρες, αναδεικνύοντας μια διαφορετική, κωμικοτραγική όψη της μεγαλύτερης μέχρι τότε καταστροφής στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Στο "Πολεμικό ημερολόγιο", σημειώσεις που προορίζονταν αποκλειστικά για δική του χρήση, ο συγγραφέας, αν και υπηρετούσε στον τομέα πολιτικής προπαγάνδας του Κόκκινου Στρατού, εντυπωσιάζει με την αντικειμενικότητά του απέναντι στον πόλεμο, τους εχθρούς και την εποχή του στο σύνολό της.
Ο Ισαάκ Εμμανουήλοβιτς Μπάμπελ γεννήθηκε στην Οδησσό το 1894. Ήταν γιος ενός εμπόρου αγροτικών μηχανημάτων. Το πρώτο του διήγημα το δημοσίευσε το 1913 αλλά ήταν η Επανάσταση των Μπολσεβίκων και η δεκαετία του '20 που σηματοδότησε τις μεγάλες και βίαιες κοινωνικές αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες της σοβιετικής ζωής που επηρέασαν ανεξίτηλα τον νεαρό συγγραφέα. Την περίοδο αυτή ο Μπάμπελ, όπως και οι συνομήλικοί του Μαγιακόφκσι, Ζαμιάτιν, Παστερνάκ και Μπουλγκάκοφ, απελευθερωμένος από τη λογοκρισία των τσάρων, βρήκε γόνιμο έδαφος για να αναπτύξει τη λογοτεχνική του περσόνα. Εβραίος με σπουδές στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά, συνδύασε την υπόθεση της επανάστασης με τη λογοτεχνία, τα δε πρώτα του διηγήματα τα έγραψε στα γαλλικά, επηρεασμένος από τον Φλομπέρ και τον Μοπασάν. Σπούδασε οικονομικά στο Κίεβο και αργότερα μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη, όπου συνήψε στενή φιλία με τον Μαξίμ Γκόργκι, δημοσιεύοντας διηγήματα στο περιοδικό του "Letopis". Το 1920 με το ψευδώνυμο Κίριλ Βασίλιεβιτς Λιούτοφ γίνεται πολεμικός ανταποκριτής στο πολωνικό μέτωπο. Συνεργάζεται με πολλά περιοδικά και εφημερίδες δημοσιεύοντας ανταποκρίσεις από τον πόλεμο, διηγήματα και ιστορίες. Το 1932 έρχεται στο Παρίσι, όπου βρισκόταν ήδη η γυναίκα του Ευγενία, και βλέπει για πρώτη φορά την τριετή κόρη του Ναταλί. Στο Παρίσι γνωρίζει τον Ιλία Ερεμπούργκ, ο οποίος τον φέρνει σε επαφή με τον Αντρέ Μαλρό, ο οποίος, σε συνεννόηση με τον Αντρέ Ζιντ, πρωτοστατεί στο να σταλούν ο Μπάμπελ και ο Παστερνάκ τον Ιούνιο του 1933 στο Διεθνές Αντιφασιστικό Συνέδριο των Συγγραφέων στο Παρίσι. Το 1934 ο Μπάμπελ ασκεί δημόσια και σκληρή κριτική στο καθεστώς του Στάλιν. Το 1935 συνεργάζεται με τον Αϊζενστάιν στην παραγωγή της ταινίας "Το λιβάδι του Μπεζίν". Όλο το διάστημα του Μεσοπολέμου εκδίδει δεκάδες βιβλία με διηγήματα που πηγαίνουν πολύ καλά στις πωλήσεις. Το 1939 συλλαμβάνεται και φυλακίζεται ως κατάσκοπος της Αυστρίας και της Γαλλίας και στις 27 Ιανουαρίου 1940 με διαταγή του Στάλιν εκτελείται στις φυλακές Λιουμπιάνκα. Η άδικη εκτέλεσή του παραμένει επτασφράγιστο μυστικό ως και οκτώ χρόνια αργότερα, το 1948, που κυκλοφορούν φήμες ότι θα αποφυλακισθεί. Το δε 1954 αθωώνεται και επίσημα και δικαιώνεται από τη Σοβιετική Ένωση, με το πιστοποιητικό θανάτου του να γράφει ότι πέθανε από "ανεξακρίβωτες αιτίες".
