Ήταν τα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς της κατοχής και της Αντίστασης, της δοκιμασίας και της δόξας. Τα παλικάρια αγωνίζονταν για τη λευτεριά και την επιβίωση του λαού. Πολεμούσαν ακόμη για το δίκιο, για ένα καλύτερο αύριο, μια καλύτερη κοινωνία.
Κανένας, ιδίως στην ύπαιθρο, δεν έμεινε αμέτοχος. Άλλοι στο μόνιμο αντάρτικο, προπάντων οι νέοι κι άλλοι, εκείνοι που δεν μπορούσαν ν' αφήσουν τις φαμίλιες τους, παρέμειναν πίσω. Στρατευμένοι κι αυτοί στον αγώνα.
Κανέναν υπολογισμό δεν έκαναν, όταν πήραν τα όπλα και ξεσηκώθηκαν. Δε λογάριασαν την τρομερή δύναμη του εχθρού. Τις ταλαιπωρίες, τις κακουχίες, τις αντεκδικήσεις. Ούτε το κάψιμο των σπιτιών, τους τραυματισμούς, το θάνατο. Κι ούτε πέρασε από τη σκέψη τους ότι ο αγώνας τους αυτός θα 'γραφε ιστορία. Πολλοί δε γνώριζαν καν ιστορία κι ας ήταν οι ίδιοι οι συνεχιστές κι οι δημιουργοί της. Ανύποπτοι οι ίδιοι για όλα τ' άλλα, εκτός απ' το ότι έκαναν το καθήκον τους.
Ο Παναγιώτης Παπασταύρου γεννήθηκε στη Σίδερη Θεσπρωτίας. Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση 1941-1944. Είναι πτυχιούχος του Οικονομικού Πανεπιστημίου (πρώην ΑΣΟΕΕ) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1990 με το μυθιστόρημα "Η ελπίδα του λυτρωμού" (Εκδ. Δωδώνη). Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα (όλα από τις εκδόσεις Καλαμάς) "Η Συνάντηση" (1992), "Ο Δρόμος του Φεγγαριού" (1994), "Η Άλλη Όψη" (1996). Το μυθιστόρημά του "Κυκλική Πορεία" (Καλαμάς, 1977) τιμήθηκε με το βραβείο των 12 που προκήρυξε το περιοδικό "Ο Νουμάς" το 1998. Το ανέκδοτο διήγημά του "Η Καπετάνισσα" πήρε τον πρώτο έπαινο της ΠΕΛ. Υπό έκδοση είναι και δύο συλλογές διηγημάτων με αντιστασιακό και κοινωνικό περιεχόμενο. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.).
