Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί, συνηθισμένοι να διδάσκουν την ελληνική ως πρώτη (μητρική) γλώσσα, κλήθηκαν, εντελώς ξαφνικά, να τη διδάξουν ως δεύτερη, χωρίς να έχουν εξασφαλισθεί οι απαιτούμενες προϋποθέσεις, χωρίς την απαραίτητη υποδομή, τον κατάλληλο θεωρητικό οπλισμό, την ανάλογη εμπειρία και τα στοιχειώδη βοηθητικά μέσα. Ο συγγραφέας επιχειρεί να καλύψει, ως έναν βαθμό, το κενό που υπάρχει στον τομέα της διδασκαλίας της Ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας και να παράσχει στους εκπαιδευτικούς τη βασική θεωρητική και πρακτική στήριξη, η οποία τους είναι κατ' αρχήν απαραίτητη, για να ανταποκριθούν με επάρκεια στις απαιτήσεις του νέου αντικειμένου διδασκαλίας.
