«ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΕ, όταν διαβάζουμε ένα ποίημα, είναι, νομίζω, η φωνή του ανθρώπου που το εκφέρει όσο μιλάει συγκινημένος πλάι μας για τα πράγματα που βλέπουμε μαζί του να συμβαίνουν. Μόνο σε μερικά ποιήματα, όπου συνήθως απουσιάζουν το πρώτο και το δεύτερο πρόσωπο, συμβαίνει καμιά φορά να τον ξεχνούμε, καθώς απορροφά την προσοχή μας ο κόσμος που περιγράφει, ή να ταυτιζόμαστε μαζί του, καθώς τα λόγια του φαίνεται να βγαίνουν από την ψυχή μας. Ο λόγος είναι για τρία πασίγνωστα ποιήματα δύο μεγάλων μας ποιητών∙ τρία ποιήματα που, καθώς βλέπω σήμερα, μοιράζονται στο βάθος το ίδιο θέμα: την αντιπαλότητα του ανέφικτου με τον διαθέσιμο έρωτα, που καταλήγει και στα τρία σε βάρος του δεύτερου.»
