Στην εφημερίδα διάβασα πως κάποια είχε πεθάνει, κάποια που γνώριζα τ’ όνομά της. Ζούσε, όπως εγώ, έγραφε βιβλία, όπως εγώ, γέρασε, και τώρα είναι νεκρή. Σκέψου τώρα να ‘χεις πεθάνει και να τά ‘χεις αφήσει όλα πίσω σου, άγχος, φρίκη, μοναξιά, και αυτή την ασυμφιλίωτη ενοχή. Αλλά στον πυθμένα των πραγμάτων υπάρχει κριμένη μεγάλη δικαιοσύνη. Όλοι έχουμε να περιμένουμε έλεος – δώρο που κανείς δεν υφαρπάζει.
Η Κάριν Μπόγιε γεννήθηκε το 1900 στο Γκέτεμποργκ και αυτοκτόνησε το 1941. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Ουψάλα και εργάστηκε ως καθηγήτρια. Ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού "Spectrum". Συνεργάστηκε ως κριτικός της λογοτεχνίας με την εφημερίδα "Άρμπετετ" ("Arbetet"). Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: "Σύννεφα" (1922), "Κρυμμένη Χώρα" (1924), "Οι εστίες" (1927), "Χάριν του δέντρου" (1935), "Οι εφτά θανάσιμες αμαρτίες" (μεταθανάτια έκδοση 1941). Επίσης εξέδωσε τα πεζά: "Αστάρτη" (1931), "Η ικανότητα ξυπνάει" (1933), "Κρίση" (1934), "Συμφωνίες" (1934), "Πολύ λίγο" (1936), "Καλλοκαίνη" και "Εκτός λειτουργίας" (1940).
